دشواری‌های هنر تبعید، کمبود امکانات، کم‌توجهی‌ها و هزینه‌های گزاف، نتوانسته است تئاتر تبعید را تعطیل کند. فطرت دو ساله‌ی کرونا هم نتوانست. به گفته‌ی بهرخ بابایی، کارگردان کار، انجمن تئاتر ایران و آلمان با نمایش گنج سیلوستر، در هفته‌های آینده در شهرهای مختلف اروپا اجرا خواهند داشت. شاید برای مخاطب ایرانی دغدغه‌مند و دوراندیش، بتوان حضور در این اجراها و حمایت از تئاتر تبعید را به عنوان وظیفه معرفی کرد. وظیفه‌ای که عمل به آن، می‌تواند با جدی‌تر شدن توجه به هنر تبعید، امکان‌های موثری برای تولید خلاق هنری و هنر موثر در تغییر وضعیت موجود بسازد.

من بی‌اختیار متوجه نوشتهٔ روی سیگار می‌شوم. نوشته‌است: «دکتر شریعتی.» می‌گویم: «من سیگار «زرین» می‌کشم.» این «زر» است. سیگار را از دستم می‌گیرد. در سلول را می‌بندد و می‌رود. پس دکتر شریعتی را هم گرفته‌اند. پیشتر، یکی دوبار از سلول‌های مختلف حرف و سخن یک دکتر پیش آمده‌است. من گوش خوابانده‌ام، چرا که فکر کرده‌ام دربارهٔ من حرف می‌زنند. ولی انگار از دکتر دیگری حرف می‌زنند. گاهی از سلول بغلی شعر خوانده‌اند.