اول ماه مه ، یازده اریبهشت ماه ۶۲ ، سالروز شهادت اکبر صمیمی !
۳۸ سال از نبوداکبر صمیمی می گذرد ؛
اما چشم های ما ، ندیدن اش
را عادت نمی کند ؛فروتنی او را به یاد می آورد ، و تلاش های خستگی ناپذیرش را ، برای بهتر کردن زندگی انسان .
زندگی کوتاه ، اما پر بارش را به یاد می آوریم ، که تلاشی بود پیوسته برای معنا کردن سوسیالیسم ، در هر لحظه ی زندگی اش.
مبارزه اش با دیکتاتوری
پهلوی را به یاد داریم ، در دبیرستان شوشتر،که به سازماندهی تعدادی از دانش آموزان و توزیع کتاب و جزوات دست نویس ،اقدام می کرد ؛و تشکیل انجمن ادیبات و شعر در دیبرستان ، برای گسترش ادیبات مترقی پیشرو.

در تمام دوره‌ی فعالیت‌های پیشگامِ الیگودرز، رو در رو و درگیر بود با آزارها و لَت و کوبِ فالانژهای شهر. چندین بار دستگیر و زندانی شد. کوفتگی و درد گردن تا پایان زندگی. آخرین دستگیری او، هنگام جابه‌جایی نشریه‌ی کار ـ کار اقلیت ـ بود. اوج دربه‌دری و آوارگی شاهرخ در سال ۶۰ خورشیدی‌ست که غیاباً محکوم به اعدام می‌شود. در همین گرفتاری‌ها‌ست که یکی از یاران و همراهان مبارزاتی شاهرخ، در همان سال و بدون محاکمه، اعدام می‌شود. دستگیری‌ها، شکنجه‌ها و تعزیر‌ها، فشار جسمی و روحی و روانی، روحِ آرام و متینِ شاهرخ و قلب مهربان او را درید، و او هرگز سلامتی کامل خود را بازنیافت.