ای آبِ زلال بعد از گذشتن از هزار رود خشک به تو رسیدم. چرا سر از عهد بوق درآوردی؟ چرا به داغ و دَرفش کشیده شدی؟ تو با چشم‌بند و دست‌بند چه نسبتی داشتی؟ چرا خونِ آن همه جانِ شیفته را بر زمین ریختی؟
باور ندارم جهل و تیرگی عمرِ جاودان دارد، باور ندارم اصالت با تاریکی است...

یکی از «آیات» عظام یمنی «شیخ حارث النظاری» با مبارک باد به ترور پاریس که بهترین هدیه به راسیستها و نئوفاشیستها بود، در پیامی با عنوان «کلمه حول الغزوه المبارکه فی باریس» به نکات مهمی اشاره نموده‌‌است. از توجیه استبداد زیر پرده دین که بگذریم، مصاحبه‌ها و پیام‌های وی همانند «محمد عدنانی» و «ابوبکر بغدادی»، نشان می‌دهد که ائمه قاتلین به لحاظ معرفت دینی هم در سطح بسیار نازلی هستند و در دنیای پیچیده و پر از توطئه امروز حرفی جز دشنه و کینه ندارند.

۲۶ دسامبر ۲۰۱۴ (همچنین ۹ ژانویه امسال) ستاره دنباله‌دار لاوجوی Comet Lovejoy (سی۲۰۱۴/کیو۲) کشف حجاب کرد. آخرین باری که از بخش داخلی منظومه شمسی گذشته، ۱۱ هزار سال قبل بود که من و شما معلوم نبود کجا بودیم. شاید با گردباد به این سو و آن سو می‌رفتیم. هیزمی بودیم و در تنوری می‌سوختیم یا انگوری که سرکه و شراب می‌شد. نمی‌دانم. ولی می‌دانم که بودیم..

اگر «تحت الحنک بندانِ زیر ریش» را به طنز بگیریم که از عمامه‌اشان خرگوش درمی‌آورند و یا کاریکاتور این یا آن رهبر ماه و بی همتا را بکشیم که هر بار فیل تازه‌ای هوا می‌کند، شامل آزادی بیان می‌شود یا نه؟ آیا واقعاً از صمیم قلب قتل کاریکاتوریست‌های فرانسوی را محکوم می‌کنیم و به آزادی بیان و «مصونیت اظهار نظر» باور داریم؟ (این مقاله با ۱۵ کاریکاتور همراه است)

ده بیست سال دیگر بسیاری از رهبران اپوزیسیون (همچنین اضدادشان در جمهوری اسلامی) غزل خداحافظی را می‌خوانند. در آن روز و روزگار که چه بسا من و تو صد کفن پوسانده باشیم، نسل جوان ایرانی با مرور کارنامه همه مدعیان، با هزار سئوال روبرو می‌شود و از خودش می‌پرسد آنها که «مقاومت» و «آزادی» از زبانشان نمی‌افتاد، جز برخوردهای «سلبی»، جز هرزه نویسی و جز نفی و لعن دیگران چه چیز به یادگار گذاشتند؟ اصلاً چیزی به یادگار گذاشتند؟ کو؟ کجاست؟

ین بحث بخشی از خاطرات خانه زندگان و در مورد زنده یاد «مناف فلکی تبریزی» است که ۲۲ اسفند سال ۵۰ با تعدادی دیگر تیرباران شد. بر خلاف تصور کسانیکه با قساوت ساواک و نیز «طی شدن مهلت قرار» آشنا نیستند، امثال «مناف فلکی تبریزی» و «حمید توکلی» تا دم مرگ بر سر آرمان خویش ماندند