معاشرانِ عشق

فرشی ز آتش ست آشیانِ من
پَرپَرزنان منم پریشانِ من
هرگه لهیبِ هول هاله می شود
می سوزدم ز ترس استخوانِ من
حیران نگه به بُستان چو می کنم
سوسو زَنَد ز هر سو بیابانِ من
رو در کفن نهفته چشمِ چمن
تشویشِ شعله می شود فغانِ من
تبه شد آن باغِ آرزو به حُزن
ز حسرت فسرده باغبانِ من
رنگم به زعفران طعنه می زند
بی تو چه مانَد از من نشانِ من
اینک زوالِ وُ کابوسِ روزگار
لکنت گرفته گم شد زبانِ من
رسمِ سکوت هراسان کند زمان
جز در سکوت نیابی زیانِ من
با بغضِ در گلو نگران نگَرَم
بر باد رفته دسترنجِ جهانِ من
پای در ره نهاده وُ گریان روان
به کجا التجا ناتوانِ من!
زمین پُر ز هرزه وُ هذیان وُ زخم
دیدی دلا دردِ خونچکانِ من
می خواهم از امید سرود سر دهم
اندوه گرفته سخت گریبانِ من
در جستجوی تو دوان و دمان
به حیرتست جستجو ز حرمانِ من
نهان وُ آشکارِ خلل ز خودیست
بی عشق شکسته همیشه پیمانِ من
بادِ سرگران گسسته ریشه ها
گمان مَبَر که گنه نیست نسیانِ من
دستِ فسوس به هم سوده ام بسی
سحابِ سیه سهمِ آسمانِ من
چراغانِ غم که کرد سرای مهر
ستم به سیطره سرد آستانِ من
هر لحظه حادثه دشنه می کِشَد
به پیکرِ پیکار در هر کرانِ من
مگر نویدِ رها شدن نداد!
چه سان گذشت بهار از خزانِ من
دسیسه ی قدیس وُ ابلیس بس ست
ترسد دلم دگر از ریسمانِ من
دهانِ عشق بسته بیش ازین مباد
دوباره گر کُنَد امتحانِ من
شنیده ام ز دوردست هنگامه ها
خجسته باد رستخیزِ جوانِ من
مخسب به عبث ای خامه ی خیال!
عیان ز هر طرف رسد عصیانِ من
دستِ تأمل مهیا کند کنون
نهایتِ شادی به کهکشانِ من
معاشرانِ عشق وُ نشاط وُ خِرَد
یادی کنید شما هم ز ایرانِ من

2010-04-30
http://rezabishetab.blogfa.com