تقریبا همه ایرانیان این سوال را که علم بهتر است یا ثروت؟ پاسخ گفته اند واگر هم در انشای دوم و سوم و چهارم دبستان هم به آن بر نخورده اند و با آن ترس و لرز و خجالت یک دبستانی ماخوذ به حیا درجلوی آن تخته سیاهی که معمولا هم سبزبود ( احتمالا این رِژیم مالیخولیایی، آنها را هم از فرط ترس، سیاه سیاه کرده است!!) با عرق شرم و در زیر نگاه معلم و شاگردان جواب آن را نخوانده باشند که: آقا اجازه! معلوم است که علم بهتر است و معلوم است که ثروت به تنهایی بد است و معلوم است که.....و هیچ وقت هم معلوم نشد که واقعا چه معلوم است!
دیگر آنقدر این موضوع نخ نما در رسانه ها مطرح شده که میتوان حدس زد همه ما پاسخ نخ نماتر از سوال آن را چگونه از فرط تکرار یاد داریم و با حاضر جوابی می گوییم و به سنت تاریخی ایرانیان در جلوت از خوبی علم سخن می گوییم و درخلوت، پیاپی به دنبال ثروت می گردیم!
نمی دانم در همه این سالها چرا کمتر به این فکر می کردم که حالا که علم بهتر است، پس لابد حتما عالمی باید باشد که آن را به ما یاد دهد و معلمی در میان و چرا این سوال این گونه طرح نشده است که عالمان پرارج ترند یا ثروتمندان؟
این روزها که به سنت هر سال به روز معلم نزدیک می شویم و حاکمان جمهوری اسلامی ـ و به تعبیر تکان دهنده اشپیگل: جمهوری وحشت! که گرته برداری معناداری از رژیم صدام است ـ بنابر فریضه ملال آور خودشان، مدام به تجلیل وپاسداشت معلمان می پردازند و در خلوت و جلوت از خوبی و تاثیرگذاری این قشر سخن میگویند، البته این سوال به ذهن می رسد که آیا نزد مقامات معظم و غیر معظم!( که خود همین صفت از جمله تباهی های اندیشه سیاسی در ایران است) معلمان نیز به مانند همه شهروندان ایران بر دوگونه اند و درجه اول و دوم تقسیم می شوند و خودی و غیر خودی دارند یا خیر؟
البتهُ من هنوز نشنیدم و ندیدم که زعمای قوم چنین تقسیم بندی را روا داشته باشند، اما چه سود که زندانها و شکنجه گاهها و تعلیق ها و اخراجها خود البته به زبانی فصیح تر از دروغ پردازیهای ناصواب، حدیث مکرر همین تقسیم بندی ناعادلانه اند.
البته باید از نظامی که انسان مطیع و زبان درکام گرفته برای حقوق مردم و زبان فراخ برای توجیه استبدادی، چون جناب حدادعادل که دانش آموخته فلسفه است، به هیبت مورخ ظاهر شود و به تالیف کتاب تاریخ دبیرستان اقدام ورزد، انتظار داشت که انسان شریفی چون احمد زیدآبادی با آن تحصیلات متناسب آکادمیک و عماد الدین باقی با آن همه پژوهش در تاریخ در کنج عزلت زندان، روزگار بگذرانند و معلم پر شوری چون عبدالله مومنی با آن مسوولیت شناسی و آگاهی به جرم راه دادن مهندس موسوی در منزل به زندان بازگردانده شود تا شاید بازجویان امنیت جمهوری معلوم الحال، اقتدار خود را اثبات کنند!
البته باید در زندان مشهد، معلم دردمندی چون هاشم خواستار با فشار خون بالا و بیماری قلب و چشم، هم بند احمد قابلی باشد که ظاهرا سالها پیش مقام رهبری در دیداری با خانواده ایشان از مراتب فضل پدر اخوان قابل تعریف و تمجید کرده اند و مراتب دانش پسران را ستایش نموده اند ومعلوم نیست چرا این پسر دانشمند مشهدی که از قضا در علم الحدیث ـ که از علوم مورد اقبال مقام رهبری است ـ از مشاهیر ایران است، اکنون بالغ بر چهار ماه است که در کنج بند، ایام سپری می کند؟ شاید تا بداند که هر نامه ای را نباید نوشت!
البته در نظامی که مشروعیت خود را از فقاهت می گیرد و بزرگان فقها را سالها محبوس می کنند، دیگر نباید بازداشت فعالان صنفی و فرهنگی را خرق عادتی تصور کرد که اتفاقا عادتی متناسب و مناسب حال نظام فقاهتی است!
روزگاری نه چندان دور استالین سعی کرد که علوم طبیعی و انسانی را دوباره از نو بنا نهد، شاید که به خیال خام خود این بار و در زایش دوباره به مراد مطلوب رسد و سیستم استبدادی خود را منزه جلوه دهد! اما نشد که نشد.
نکند که این بار، باد آن خیال خام، زمامداران کنونی را در نوردیده باشد که عالمانی دروغین بیافرینند و معلمان راستین را به کنج زندان گرفتار کنند تا شاید علوم انسانی اسلامی شود و سکولارها منهدم گردند و انوار ولایت منتشر شود و همه بگویند که پادشاه پیراهن به تن دارد؟! اما از بخت نامراد مستبدین، علم و عالمان واقعی کار خود را می کنند و سخن خود را می گویند و سنت تاریخی نیزراه خود را می رود.
به هوش باشیم که آنگونه مبتذل حکومت نکنیم که زنهار عریان بودنمان را حتی کودکان فریاد زنند!
سید حسین جاودانی ، دبیر سابق انجمن اسلامی دموکراسی خواه دانشگاه تهران و علوم پزشکی
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
