اول ماه مه، روز جهانی كارگر است. در سال ۱۸۸۶ در چنین روزی ۱۰۰هزار كارگر در شیكاگو، آمریكا، با درخواست ۸ ساعت كار روزانه به خیابان‌ها آمدند. اما پلیس تظاهرات و راه‌پیمایی كارگران را وحشیانه سركوب كرد و چهار تن از رهبران طبقه كارگر را به جوخه‌ی اعدام سپرد. از آن پس در بیش‌تر كشورهای جهان، زنان و مردان كارگر و تشكل‌های آزاد كارگری هر سال در اول ماه مه، آزادانه و فارغ‌بال، به خیابان‌ها می‌آیند و با جشن و پای‌كوبی خاطره‌ی این روز را گرامی می‌دارند. در این روز كارگران بار دیگر بر حق خود برای برپاداشتن جهانی فارغ از ستمِ سرمایه، استثمار، نابرابری، تبعیض جنسیتی، بیكاری و ترس از بیكاری، اعدام و شكنجه، جنگ و آزادی‌كُشی و سانسور، و در یك كلام، ساختن جهانی شایسته‌ی انسانِ آزاد پا می‌فشارند.
در ایران، اگرچه روز جهانی كارگر را، هم در اواخر رژیم گذشته و هم پس از انقلاب در حاكمیت كنونی، ظاهراً به رسمیت شناخته‌اند، در واقعیت امر، همواره از تشكیل هر گونه تشكل آزاد و مستقل كارگری با سركوب و بند و زندان جلوگیری شده، و اول ماه مه - روز كارگر- یا روز تعقیب و گریز و ضرب‌وشتم كارگران بوده است یا روز نمایش‌های فرمایشی دولتی.
كانون نویسندگان ایران، كه تشكلی آزاد و مستقل است، ضمن شادباش این روز فرخنده به كارگران و همه‌ی مردم زحمتكش، به حكم منشور خود كه خواهان آزادی بیان و قلم و اندیشه در همه‌ی عرصه‌ها برای همگان است، بر پا داشتن تشكل‌های آزاد و مستقل كارگری و برگزاری آزادانه‌ی جشن بزرگ اول ماه مه را حق بی‌چون‌وچرای كارگران ایران می‌داند، و خواهان آزادی همه‌ی كارگرانی است كه به خاطر پی‌گیری این حق مسلّم خود در بند شده‌اند.
كانون نویسندگان ایران
۹ اردیبهشت ۸۹
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
