نامه جمعی از فعالان حقوق برابر جنسیتی به شورای اقتصادی اجتماعی سازمان ملل متحد
همانطور که در خبرها خوانده‌اید ایران ازعضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل انصراف داد و در فرصتی کوتاه کاندیدای عضویت در کمیسيون مقام زن سازمان ملل شد. اگر چه این کمیسیون، يک نهاد اجرایی نيست اما از آنجا که زیر نظر شورای اقتصادی - اجتماعی سازمان ملل فعالیت می‌کند و در واقع مهمترين نهاد حوزه زنان این سازمان است، و مهمترین وظیفه‌اش ارزیابی وضعیت زنان در سراسر دنیا برای توسعه از طریق رفع تبعیض جنسیتی است،حضور ایران می‌تواند بر روند رفع تبعیض و رفع خشونت علیه زنان اثر معکوس داشته باشد گروهی از فعالان زن در فرصت بسیار کمی که مانده به اين اقدام ایران اعتراض کرده و از اعضای رأی دهنده کمیسیون خواسته اند که به ایران رأی ندهد يا رأی مشروط بدهد.
لطفا اگر با متن این نامه‌ها موافقید امضای خود را به آدرس ئی میل فرمائید.
آدرس ئی میل:
no.iranseatatcsw@gmail.com
متن کامل این نامه و ترجه فارسی آن را در زیر ملاحظه فرمائید.
اعضای محترم شورای اقتصادی اجتماعی سازمان ملل متحد
خبر شوک برانگیز تأیید نامزدی ایران برای کسب کرسی گروه منطقه ای آسیا در کمیسیون مقام زن، همه فعالان حقوق زن و برابری جنسیتی را به حیرت فرو برده است. شواهد حاکی از آن است که ایران در جریان نشست روز ۲۸ و ۲۹ آوریل کرسی منطقه آسیا و اقیانوسیه را به دلیل بی رقیب بودن کسب خواهد کرد.
ما جمعی از فعالان حقوق برابر جنسیتی بر این باوریم که جایگاه خالی گروه آسیایی کمیسیون به مراتب بیش از قرار گرفتن ایران بر این جایگاه به نفع رشد و توسعه زنان در جهان خواهد بود.
امضا کنندگان این نامه در فرصت کوتاهی که تا روز انتخابات باقی مانده است مراتب اعتراض و هشدار خود را نسبت به حضور ایران در این مجمع بین‌المللی به اطلاع شما می‌رسانند.
در سال‌های اخیر حکومت ایران نه تنها به کنوانسیون رفع تبعیض از زنان (سیدا) نپیوسته، بلکه عملا با آن مخالفت ورزیده و به عنوان یکی از ناقضان حقوق زنان بارها و بارها در تیتر اخبار جهان قرار گرفته است. دولت ایران با نقض حقوق زنان در قانون، ساختارهای اجرایی کشور و نهادهای فرهنگ سازی که هنجار‌های اجتماعی را ترویج می‌کنند، همواره کوشیده است تا نابرابری جنسیتی را در تار وپود جامعه از خانواده گرفته تا عالی ترین نهادهای کشوری تثبیت کند.
آیا قوانین تبعیض آمیزی مثل نداشتن حق انتخاب همسر برای دختران، نداشتن حق انتخاب تحصیل بعد از ازدواج، نداشتن حق طلاق، نداشتن حق سرپرستی فرزند، تلاش برای تسهیل چند همسری مردان، تصویب طرحی به نام عفاف که به ماموران دولتی اجازه می‌دهد در خیابانها با زنان و دختران رفتارهای پر خشونت داشته باشند، سهمیه بندی جنسیتی دانشگاه‌ها و دستگیری و زندانی کردن فعالان مسالمت جوی حقوق زنان و ده‌ها مثال دیگر کافی نیست تا نشان دهد دولت جمهوری اسلامی اعتقادی به برابری جنسیتی ندارد و برای تثبیت این تبعیضاز همه امکانات موجود بهره می‌گیرد؟
در ده سال گذشته بسیار ی از فعالان زن در ایران کمپین‌های متعددی برای رفع تبعیض‌های قانونی و اجتماعی و سیاسی به راه انداخته اند که جنبش جهانی زنان را نیز متاثر کرده است.
با این وجود متاسفانه تنها عامل پذیرش اعضا در نهادی بین‌المللی همچون کمیسیون مقام زن، سهمیه بندی منطقه ای است نه عملکرد دولت‌های منطقه در قبال مسائل زنان. پرسش اینجاست که آیا دولتی که به گزارش شواهد و مدارک، اساسا باوری به برابری جنسیتی ندارد، چه اهدافی را در کمیسیون مقام زن که اهدافش را بر مبنای رفع تبعیض جنسیتی و توسعه مقام و جایگاه زنبنا نهاده دنبال می‌کند؟ دولت ایران نه تنها باوری به برنامه عمل کنفرانس پکن که در دستور کار این کمیسیون قرار دارد ندارد که عملاً جلوی اجرای آن را در کشور متبوع خود گرفته است و پس از گذشت پانزده سال و پیشبرد بسیاری از اهداف این برنامه در سایر کشورهای جهان، آن را در ایران شکست خورده می‌نامد!
همچنان در سال‌های اخیر دولت ایران همواره سعی داشته است که نظام پدرسالار دولتی و ساختارهای نابرابرجنسیتی در ایران را با فریب‌هایی همچون دفاع از فرهنگ‌های بومی و ارزش‌های سنتی توجیه کند و فراهم بودن فرصت‌های بین‌المللی این توجیهات را به یک تهدید جدی تبدیل خواهد کرد که نه تنها زنان ایران که زنان سایر کشورهای جهان را نیز در برمی گیرد.
ما جمعی از مدافعان حقوق برابر جنسیتی با این هشدار اعلام می‌کنیم که حضور ایران در این کمیسیون یک تهدید جدی برای اهداف و ایده آل‌های کمیسیون و در تناقض با ماهیت آن و همچنین تهدیدی برای صلح، برابری و امنیت جهانی است. زیرا به یقین دولت ایران تلاش خواهد کرد با استفاده از این فرصت جهانیبه هدف خود در انقطاع فرایند رشد و توسعه زنان ادامه دهد.
این نامه با این امید نوشته شده که شما با این عضویت مخالفت کرده و در صورتی که اصراری بر پرکردن جایگاه خالی گروه آسیا دارید تنها بصورت مشروط و با گرفتن تعهد از ایران به پایبندی به پیمان‌های بین‌المللی حقوق برابر، بویژه به برنامه عمل کنفرانس پکن و پیوستن به پیمان رفع همه اشکال تبعیض علیه زنان این امکان را به ایران بدهید.
Letter by Iranian Women’s Rights Activists to Members of the United Nation’s Economic and Social Council
27 April 2010
Your Excellencies,
The news of the Iranian government’s candidacy for membership in ECOSOC’s Commission on Status of Women (CSW) has disturbed women’s rights activists worldwide. According to the available information, ECOSOC members will vote on Iran’s candidacy for a vacant seat from the Asia region on 28 and 29 April.
We, a group of gender-equality activists, believe that for the sake of women’s rights globally, an empty seat for the Asia group on CSW is much preferabe to Iran’s membership. We are writing to alert you to the highly negative ramifications of Iran’s membership in this international body.
In recent years, the Iranian government has not only refused to join the Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination against Women (CEDAW), but has actively opposed it. The Iranian government has earned international condemnation as a gross violator of women’s rights. Discrimination against women is codified in its laws, as well as in executive and cultural institutions, and Iran has consistently sought to preserve gender inequality in all places, from the family unit to the highest governmental bodies.
Iran’s discrimatory laws demonstrate that the Islamic Republic does not believe in gender equality: women lack the ability to choose their husbands, have no independent right to education after marrage, no right to divorce, no right to child custody, have no protection from violent treatmentin public spaces, are restricted by quotas for women’s admission at universities, and are arrested, beaten, and imprisoned for peacefully seeking change of such laws.
While the Iranian women’s rights movement has inspired equality activists around the world, the Iranian government has no basic belief in gender equality , and would bring those views to the leadershup of CSW. How would that support CSW’s mission to remove gender inequalities and promote and protect the status of women?
The Iranian government does not respect or implement the Beijing Platform, and has done much to prevent the implementaion of this platform. After fifteen years of gains on this front worldwide, Iran explicitly claims that the Beijing Platform has failed. In recent years, the government has actively sought to justify paternalism and gender-inequality under the guise of traditional values and cultural reletivism. Providing an international platform to such a government is a serious threat to women’s rights globally, and not just in Iran.
We, a group of gender-equality activists, caution you that Iran’s membership in CSW is a serious threat to the goals and mission of this institution. The Iranian government will certainly use this opportunity to curtail progress and the advancement of women.
We write this letter hoping that you will oppose Iran’s membership. If Iran’s membership at CSW is inevitable, then we urge you to require its government to make serious committments to international conventions on gender equality, particularly in implementing the Beijing Decleration and Platform and becoming a party to CEDAW.
Respectfully
