"نوشداروی زخمدرد آدم"

دادگر باشیم، خدای را
که عدالت
خود وجدان تمدن می‌‌باید بود.

دریغا که خدا،
در بینش آفرینش
رعایت "احسان" نکرد
چرا که سخت دیرینه زمانی است
تاا از تداوم درد آفرینه ی خویش
خبرش نیست.

***

آدمی‌ تنهاست،
- این یقین مطلق،
آزمون توالی نسل هاست -
و تنهأیی،
حرامزادی که در شکنجه گاه مقدر همزاد انسان شد.

***

اما انسان،
اگر آدمیان رأ به سور سفره ی احساس خویش سهمی روا می‌‌داشت،
و نواله ی نانش رابه نیت انصاف اگر نیمه می‌‌برید،...
اه، آدمی‌ اما با آدم اگر عشق رأ رعایت می‌ کرد،
پروای داد
والاترین رسالت خلقت می‌‌شد،
و عدالت، هرا آینه لالای تسلایش رأ
باز می‌‌سرود بر جراحت دل ما.

*****
جهانگیر صداقت فر
برکلی- ۲۱ اکتبر ۲۰۰۷