اشتفان تسوایگ نویسندۀ بزرگ آلمانی که از دست فاشیسم هیتلری به تبعید رانده شده بود، پیش از مرگ خودخواسته اش، در آخرین مکتوباتش مینویسد:
"مرگ عمیق¬ترین بازگشت آدمی به وطن اوست."
از دیروز که خبر مرگ خودخواستۀ نویسنده و شاعر آزادی خواه معاصر، منصور خاکسار را از مادرم که با نگرانی از ایران تماس گرفته بود شنیدم، بارها به این جمله از تسوایگ اندیشیده ام.
اینکه علت چنین تصمیمی آنهم در آستانۀ نوروز و همچنین در پی امید گسترده ای که جنبش دمکراسی خواهی ایران در دل همۀ ما شعله ور کرده است چه بوده، باید بدون شک موضوع تحقیق روانشناسان اجتماعی دربارۀ انسان ایرانی در تبعید و بویژه وجدان بیداری همچون منصور خاکسار قرار بگیرد. اما بدون هیچ تردیدی چنین مرگی در چنین ایامی آدم را در اندیشه و اندوهی عمیق فرو میبرد.
نمیدانم عمو نسیم عزیزم در این روزها سال را چگونه آغاز کرده که میدانم غم از دست دادن برادری چون منصور خاکسار، چه بر سر آدم می¬آورد.
به هر صورت این تصمیمی است که منصور خاکسار گرفته و همچون دیگر تصمیم های بزرگ زندگیش به آن وفادار مانده و به خواست و تصمیم خویش از کنار همۀ ما رفته و چاره ای جز احترام به آخرین تصمیم زندگی پربارش نداریم.
یادش گرامی باد
سهراب مختاری
اینهم عکسی به یادگار
از چپ به راست
ناصر رحمانی نزاد، محمد مختاری و منصور خاکسار
http://sohrabmokhtari.blogspot.com/2010/03/blog-post.html
