مقدمه: در طی هفته های گذشته، سران بعضی گروههای معارض جمهوری اسلامی که مبارزه رادیکال مسلحانه دارند، دستگیر شدند و بنا به خبرهایی یکی از آنها – ریگی رهبریک گروه ازمذهبیون سنی بلوچ - تحویل جمهوری اسلامی داده شد. حاجی احمدی رهبر پژاک یکی از گروههای کرد ضد رژیم، هم فعلا در دست غرب گویا اسیر است. اینها نشادهنده بده و بستانهای پنهانی بین جمهوری اسلامی و غرب است و تا زمانی که شفافیت مناسبات وجود ندارد، بازار شایعه و گمانه زنی گرم خواهد ماند. در اینجا هدف این است که در این میان اپوزیسیون واقعی جمهوری اسلامی چه نقش و وظیفه ای باید داشته باشد. آیا باید بعنوان اپوزیسیون نشست و نظاره گر بود تا حکومتی هار و بی پرنسیب هر کاری را انجام دهد و مخالفانش را هر جور خواست از بین ببرد، یا اینکه با هوشیاری اقدامات رژیم را خنثی کرد. درزیر سعی می شود، کندکاوی کوتاه در این موردها انجام داد.
غرب: کشورهای غربی بلوکی هستند که در دوران جنگ سرد در مقابل شرق که همانا کشورهای سوسیالیستی بودند، قرار داشتند. این کشورها در عین اینکه در مقابل دشمن مشترک متحد هستند، اما در درون خود نمی توانند اختلافات نداشته باشند. آنها در رقابتی اقتصادی، فرهنگی قرار دارند و تا زمانیکه دشمن مشترکی داشته باشند، این رقابتها کم رنگ تر هستند. زمانی که دشمنی نداشته باشند، آنگاه است که رقابتهایشان در ظرفییت ناسیونالیسم رشد و آشکار می شود. نکته جالب این است که آنها تاحدودی توانسته اند اختلافاتشان را در قالبهای متمدنانه سازگار کنند و از پدید آمدن جنگهایی نظیر جنگ بین الملل اول و دوم بین خود جلوگیری کنند. به هر صورت این کشورها هم متحد هستند و هم در درون خود رقابت ناسیونالیستی یا ملی دارند. اما در اینجا آنها در مقابل دشمنانشان اتحاد استراتژیک هم دارند. در زمینه کشوری مثل ایران که بحث ماست، غرب دو گانه عمل می کند. از یک طرف کشورهای اروپایی هستند که تقریبا همیشه با ایران رابطه داشته اند و از بازار ایران استفاده کرده اند و از طرف دیگر امریکا می باشد که از همان اوایل انقلاب 1357 روابط مستقیمش را با ایران از دست داد. این برای رقیبان امریکا در بلوک غرب یک امتیاز و برای امریکا یک باخت محسوب می شود. در جنبهء دیگر غرب بعنوان یک بلوک اقتصادی همیشه مسئله ای اقتصادیش مقدم است. سرشت بازار این را ایجاد می کند که سیاست را برای بازارتعیین کنند، نه بازار را برای سیاست. در غرب تمام تلاش بسیاری از فعالین سیاسی این است که بازار را در خدمت اخلاق و سیاست بیآورند و نه بلعکس. اما در غرب نیروی عظیمی است که راهی جز این ندارد که همه امور را فدای منافع و بازار کند. این در کل به ضرر دنیای اخلاق و سیاست و انسان دوستی است و در حمایت از انسانها دست و پاگیر ومانعی بزرگ است. برای غرب هم مشکل ساز است، چون بعنوان نقطه ضعف بزرگی می تواند عمل کند.
جمهوری اسلامی: جمهوری اسلامی را تقریبا می توان راحت شناخت. حکومتی که از هر تدبیر سیاسی بدور است و تنها سلاحش نقض حقوق بشر و زور به مردمش است. جمهوری اسلامی را می توان در چند چهره شناخت. ادعا که همان تبلیغات است و عمل که واقعییت و جودی جمهوری اسلامی را آشکار می کند. در ادعا جمهوری اسلامی، آزادترین کشور است، ولی در عمل حتی خودشان را نمی توانند در میان خود تحمل کنند. جمهوری اسلامی از همان ابتدای روی کار آمدن شعار ضد غرب وشرق می زد، اما در عمل همیشه وابسته به شرق و غرب بوده است. حتی اگر سران رژیم مریض شوند، سر از لندن و غرب در می آورند. تمام تجهیزاتشان، چه ارتباطی و چه نظامی و لجستیکی از غرب و شرق سابق تامین می شود. جمهوری اسلامی نمی تواند بدون کشورهای خارجی روزی هم همان اندک چرخاندن مملکت را هم از لحاظ فنی داشته باشد. این رژیم در خیال توانسته به استقلال دست یابد، اما در عمل سالها ایران را از استقلال دور کرده است. استقلال ایران زمانی می تواند وجود داشته باشد که ایران بتواند مستقلانه و بدون ترس امورش را بگذراند. اما هیچ زمانی این رژیم نتوانسته و نمی تواند از شرق و غرب بی نیاز باشد. با کدام فکر، این رژیم می تواند مستقل و استقلال مملکت را فراهم آورد. استقلال را آزادی می آورد، که این حکومت هم با آن دشمن سر سخت است و آزادی یعنی مرگ این رژیم و این رژیم هم هیچوقت مرگ خود را فراهم نمی آورد.
اپوزیسیون: اپوزیسیون جمهوری اسلامی، در پی نبود آزادی عرصهء فعالیت و عمل در کشور را از دست داده است. جمهوری اسلامی اگردستش به اپوزیسیون واقعی برسد، آنها را نابود می کند. اپوزیسیون هم راهی جز دفاع از خود را ندارد. این دفاع جز حفظ خود و افشای جمهوری اسلامی، راه دیگری ندارد. جمهوری اسلامی می داند که این اپوزیسیون در غرب پناه گرفته و بر این اساس از راههای مختلف می خواهد تا مبارزه اپوزیسیون واقعی را خنثی کند. رژیمی که به هیچ اخلاقی پا بند نیست و بر ثروت کشور هم چنگ انداخته را باید جدی گرفت. این رژیم نمی تواند صفوف اپوزیسیون را بر هم نزند و در این راه تلاش زیاد می کند. در زاویهء دیگر این رژیم از ضعف غرب هم استفاده می کند و براحتی می تواند تحت لوای مبارزه با تروریسم، اپوزیسیون مسلح که جنگ مسلحانه می کنند را هدف قرار دهد. می تواند با غرب وارد معامله گردد وبا بده بستان، غرب را هم مطیع خود کند. در نظر داشته باشیم که جمهوری اسلامی و غرب یک دشمن مشترک هم که رادیکالهای سنی باشند، دارند و رژیم امکان مانور بخاطر لاف اسلامی زدنش را خوب می تواند بازی کند. از یک طرف سنیها را بخود بنام اسلام جذب کند و از آن طرف با غرب بر سر آنها معامله کند. که همین الان می تواند با القاعده و طالبان و ریگی همین کار را بکند. از آن طرف مبارزین کرد را هم می تواند در قالب ترکیه و غرب مورد معامله قرار دهد. در بعد اپوزیسیون سیاسی کار هم که جنگ مسلحانه ندارند، رژیم سعی دارد تا به عناوین مختلف قرینه سازی و ... بر اقدامات آنها تاثیر بگذارد که خود بررسی طولانی دارد.
نتیجه: در حال حاضربرای جمهوری اسلامی مسئله بقا و برای قسمت عمده غرب و شرق سابق مسئله منافع اقتصادی و بعضا سیاسی مطرح است. جمهوری اسلامی بر ثروت کشوری چنگ انداخته و به هیچ قانون و اخلاقی هم مقید نیست. اپوزیسیون واقعی با دشمنی عجیب و غریب روبرو شده است که هر کاری به مخیله اش برسد، برای بقا می کند. نقش اپوزیسیون واقعی نه تخیلی این است که هوشیار باشد و با تکیه بر اهرمهای انسان دوستانه که در جهان هم خوشبختانه کم نیستند، اقدامات رژیم را خنثی کند و خود را حفظ کند. جمهوری اسلامی و بخشی از غرب و شرق سابق را نباید دست باز گذاشت تا هر کاری را برای منافع انجام دهند. حرکات ماجراجویانه و حتی مسلحانه در شرایط فعلی نفعش به رژیم می رسد، چون موازنه سیاسی امروز با توجه به جو جهانی می تواند به نفع رژیم باشد و در این میان تنها قربانیان رژیم را بیشتر کند و دست رژیم را برای تبهکاری در ایران و منطقه و حتی جهان مهیاترکند. پس باید درجهء هوشیاری سیاسی را بیشتر کرد و با کار سیاسی و آگاه گرانه نقشه های بافته رژیم را رشته کرد. رژیم نمی تواند براحتی وجدان همهء انسانهای دنیا را فتح کند، شاید با دادن باج بتواند دل چند دولت و شرکت را بدست آورد، اما با این همه انسان آزاده در جهان چه می کند؟
7.مارس.2010
azadal@hotmail.com
