دريايی از خون ملت ايران را
از حکومت اراذل و اوباش ظالم و جابر جدا مي سازد

قتل هاي متوالي و هزارگونه تبهکاری و فساد خان و مان برانداز از همان فردای انقلاب ملت ايران را آهسته آهسته از حکومت اوباشان، اراذل و اجامر جدا مي کرده است. اگر جنايت هاي آغازين حکومت اراذل و اوباشي چون خلخالي و لاجوردي براي آگاهي همه ي مردم ايران ناکافي بود، کشتار رذيلانه سال ۱۳۶۷ و قتل هاي زنجيره اي آغازي بود براي بيداري کساني که هنوز در دام مکتبي حکومت «اسلامي» غوطه ور بودند. با اين همه، هنوز کارد به استخوان ها نرسيده بود. شيادانه ترين انتخابات حکومت اراذل و اوباش «اسلامي» چشم همگان، حتي جناح اصلاح طلب، را نسبت به سرشت اين نظام بازکرد. اگر آنان، به ناچار، يا بنابر عادت يا باور توهم آميزي، همچنان به «آرمان حکومت اسلامي» چسبيده بودند و خواهان بازگشت به همان نظامي بودند که سرشت اش را آيت الله منتظري در خاطرات خود بهتر از هرکس ديگري برملا ساخته است، اگر قتل ندا آقا سلطان، سهراب، و ده ها تن ديگر، چون فرزند رئيس دفترِ پَست نامردي چون محسن رضايي، هنوز کاسه ي صبر همه ی مردم ناراضی را لبريز نکرده بود، امروز ديگر حتي موسوي وکروبي نيز با دريايی از خون از نظام اسلامي جدا شده اند. ديگر موسوي و کروبي نمي توانند کشته شدگان را از خود ندانند. خون بستگان و عزيزان آنان نيز به رود خوني پيوسته است که با قتل ناجوانمردانه ي دکتر سامي و آيت الله طالقاني آغازيد و با قتل هاي درون و برون کشور هر روز بيش از پيش چون موجي عظيم در جريان شستن اين بزرگترين ننگ تاريخ ايران بوده است.
امروز با به خون کشيدن بخشي از جان موسوي – که داند که فردا نوبت کروبي هم نرسد – ديگر اين رود معناي ديگري يافته است. قتل علي موسوي، خواهر زاده ي مير حسين موسوي چنان سدي بين، نخست وزير خميني پس از مهندس بازرگان، از يک سو، و حکومت اراذل و اوباش، از ديگر سوی، به وجود آورده است که هر گونه مصالحه اي را با حکومت اجامر غير ممکن مي سازد؛ در غير آن صورت، اصلاح طلبان ديگر جايي در ميان مخالفان سرسخت و پيگير اين حکومت نخواهند داشت. قتل خواهرزاده ي موسوي، که به احتمال قوي با محاسبه براي منع وي از ادامه ي مخالفت با حکومت اراذل و اوباش صورت گرفته است، نمي تواند وی را از ادامه ی کار بازدارد. امروز ديگر خوني خانوادگي موسوي را از حکومت اسلامي جدا مي سازد، چنانکه هرگونه سازشی او را در چشم نزديک ترين کسان اش هم بي اعتبار خواهد ساخت.
ديگر زمان آن رسيده است که موسوي و کروبي فاتحه ي اين حکومت را بخوانند و در عمق به اين جنبش بي سابقه ی مردمي به پيوندند و شعار «جمهوري ايراني» را، که خودجوش از ميان مردم عاصي از حکومت اراذل و اوباش «اسلامي» برخاسته است بپذيرند و براي پيروزي نهضتي مردمي، دموکراتيک، عدالتخواهانه، و براستي آزاديخواهانه به مردم بپيوندند.
در چنين صورتي است که جنبش مي تواند از اين حالت منقطع خود به جنبشي پيگير روزانه با شعار هاي مشخصي تبديل شود که از آغاز مشروطيت سرشت و هويت آزاديخواهي و عدالتخواهي نهضت مردمي را مشخص کرده اند.
براي پرهيز از افتادن به دام دور باطل خشونت – خشونتي که مسلماً مي تواند حکومتي مشابه حکومت هاي پيشين را باز بسازد، بايد بر سرشت مسالمت آميزِ مقاومت مدني منفي – از جمله اعتصاب های سراسری برای فلج کردن رژيم اوباشان – پاي فشرد، مقاومتي که پيشاپيش ميخ نهايي را بر تابوت استبداد مي کوبد و دموکراسي را سرانجام به واقعيتي ملموس و مسؤول بدل مي سازد. در چنين چشم اندازي، نهضت مردم چون بهمني رژيم کنوني را از ميان برخواهند داشت، چه با پيوستن عملي هر روز بيشتر مردم ناراضي و عاصي ديگر حکومت شيخکان سفاک و اراذل و اوباشان تاب مقاومت نخواهد داشت.
يک نفر، ده نفر، صد نفر، هزار تن از مردم معترض را مي توان کشت، اما همه مردم را نمي توان کشت. بايستي چنان اطميناني به آينده اي روشن براي همه ي مردم ايجاد کرد تا همه ي آنان عملاً با شرکت خود در نهضتي مسالمت آميز چون سيلي خروشان حکومت اجامر و اراذل را از جا برکنند. هرگونه اهمالي موجب دوام حکومت اوباشان خواهد شد.
آري، همه ي ملت را نمي توانند کشت. پس راهي برگزينيم تا هفتاد ميليون ايراني به سيل خروشاني به پيوندند تا اين نظام اوباشان و اجامر را – که به ملت ما ظلم و ستم بي نهايت کرده اند، کشور و فرهنگ ما را در چَشم جهانيان بدنام ساخته اند، و آينده کشور را چنان تاريک کرده اند که راهي جز مهاجرت پيش پاي جوانان آن نيست – به يکباره از جا برکند.
اين فرصت طلايی را نبايستی از دست داد. بکوشيم تا ملتی هفتاد ميليونی در اين نهضت شرکت جويند. هنگامی که نتوانند هفتاد ميليون را بکشند، ديگر نخواهند توانست حتی يک نفر را بکشند. اين است منطق مبارزه ای ملی، دموکراتيک، و آزاديخواهانه.

خسرو شاکری (زند)
ششم دی ماه ۱۳۸۸