چشم فتنه را کور می کنید؟
چشم تاریخ باز است!

عاشورا نیزبه کمک جنبش آمده است. دیگر هر روز، خود یک تاریخ است. دیگر انسان فقط بر خاک نمی غلتد، اکنون انسان عروج می یابد. هر نفر به نوبه خود، گوشه ای از تاریخ را بر دوش خود گرفته و شتابان به جلو می کشاند. گستره متحرک تاریخ را می توان اکنون به چشم خود دید و با قلب خود حس کرد.

هر قطره خونی که بر زمین می چکد، درختی را آبیاری می کند که فردا به بار خواهد نشست.

این منادیان ظلم و تاریکی چه خیال می کنند؟ فکر می کنند می توانند با دست گیری و اعدام، یک جنبش عظیم توده ای و خود جوش را به عقب بکشانند؟ راستی چرا دیکتاتوری هر چه به فنا نزدیک تر می شود، کورکورانه تر رفتار می کند و دیگر هیچ عقلانیتی در حرکات و دست و پا زدن های وحشیانه آنان متصور نیست؟ این سرنوشت تمام دیکتاتورهای تاریخ هست و خواهد بود. چرا جنبش مظلوم ما که اولی ترین شعارش مسالمت بود و هست، می بایست این چنین خون بیافشاند و قربانی بدهد؟
هرچه جنبش مدنی اعتلای بیشتری می یابد، خشونت نیز بی پرده تر و رسواتر خود نمایی می کند. اکنون می توان به خوبی دید ، جنبشی که چند صباحی پیش از "انتخابات"88 زاده شد و بعد از کودتای انتخاباتی پا گرفت و بزرگ شد، چگونه اندامی رشید یافته و قامتی برافراشته و در مقابل دیکتاتوری قد علم کرده است.
این جنبش درحال شدن است واز این هم قوی تر می شود. جنبشی که دیگر به دنبال رهبران نیست، بلکه رهبران را به دنبال خود می کشاند. پاشنه آشیل ندارد که از تیر خوردن به آن بهراسد. جنبشی ست اصیل که سازش نمی شناسد، راه خود را یافته است و به سرعت تبدیل به غولی می شود که میلیون ها دست و میلیون ها پا و میلیون ها سر دارد. در هر برهه خودی نشان می دهد، مجددا تنفسی و باز چند فرسخ بالاتر می جهد.
یک جنبش مدنی که فعلا می داند چه نمی خواهد، دیکتاتوری نمی خواهد، ولایت فقیه نمی خواهد، گرانی نمی خواهد، فقر نمی خواهد، تبعیض نمی خواهد. فعلا می داند که آزادی می خواهد، می خواهد صلح داشته باشد، می خواهد کار داشته باشد، می خواهد زندگی کند!