شهروند: بیانیه ی 4 نوامبر پرزیدنت اوباما را خواندم. باور آن دشوار بود. در جهانی، که جهانیان و اکثر مجامع بین المللی و اتحادیه کشورهای اروپایی شناخت مناسبی از حکومت اسلامی ایران دارند و شاهد مبارزات مدرن و مسالمت آمیز ایرانیان علیه دولت نظامی ـ امنیتی و ولایت فقیه هستند، و می دانند که این حکومت دیکتاتوری "خانه اش از پای بست ویران است" اما پرزیدنت اوباما "در بند نقش ایوان است"
پرزیدنت اوباما: من به شما رای دادم، و هرگز رای ام را پس نخواهم گرفت.
چون بر این باورم که در پروسه ی مبارزات دمکراتیک ایرانیان، دو روش موجود است: یا همچون اکثر جهانیان در صف حمایت از جنبش آزادیخواهانه میلیونها ایرانی، قرار خواهید گرفت و در جایگاه مناسب تاریخ نام دولت تان ثبت خواهد شد، یا در کنار دیکتاتورهای تهران ذوب خواهید شد و منافع دیپلماسی کوتاه مدت را نابخردانه انتخاب خواهید کرد و آیندگان نام دیگری بر اوباما خواهند گذاشت.
حرکت ناشایستی که خط امامی ها و امام، 30 سال قبل انجام دادند و دهها آمریکایی را به مدت 444 روز به گروگان گرفتند، لکه زشتی است که بر تارک تاریخ بشریت نقش بسته است. عده ای از آنانی که از دیوار سفارت خانه بالا رفتند، شرمگین هستند، اما آیا م ی دانید میلیونها ایرانی بیش از ده هزار روز است که در گروگان حکومت اسلامی قرار دارند؟
شما می نویسید: "... ما حملات تروریستی را علیه ایران محکوم ساخته ایم..."
چند پرسش بسیار ساده دارم: آیا قتل عام دهها هزار ایرانی شریف و وطن دوست در فاصله سالهای 60 تا 67 که در اسارت حکومت اسلامی بودند جنایت علیه بشریت نیست؟ دستور قتل های زنجیره ای، شکنجه، تجاوز، شکستن جمجمه های ایرانیان در کهریزک و ... را چه می نامید؟ آیا به راستی تصور می کنید که حکومت اسلامی استفاده از نیروی هسته ای را در مسیر انسانی صرف می کند که می فرمایند: "... استفاده دولت ایران را از نیروی هسته ای به رسمیت شناخته ایم... " آخر این ماه آقای البرادعی از آژانس خواهد رفت و شاید رازها و رمزهایی آشکار شود.
شما از "الزامات بین المللی" دولت ایران صحبت می کنید، آیا حکایت انکار هولوکاست و بمب گذاری آرژانتین و کشف پایگاه دوم فعالیت هسته ای ایران و دهها قتل که توسط حکومتیان در اروپا به وقوع پیوست را نشنیده اید؟
همانطور که می دانید از 12 جون 2009، رستاخیز ایرانیان علیه حکومت اسلامی آغاز شده است و جهانیان از این جنبش سبز حمایت کردند. در هلند، برای جنبش ایران تمبر چاپ کردند، در پاره ای از شهرهای اروپا نام "ندا" را بر خیابان های خود گذاشتند، و حتی شخص جنابعالی به دنبال ندا می گشتید که جایزه صلح نوبل تان را با وی تقسیم کنید، اما آیا می دانید که در همین لحظه دهها ندا و سهراب در شکنجه گاههای حکومت اسلامی به سر می برند؟
بدون تردید، یکی از مشاوران شما گزارش 120 دکتر روانشناس را خوانده اند که چگونه رهبران حکومت اسلامی به روان پریشانی و روان پارگی دچار شده اند و برای حفظ قدرت دست به هر جنایتی می زنند.
ایرانیان به جنبش مستقل باور دارند. این جنبش نوین باید دوران تکامل خود را طی کند و در زمان مناسب از زهدانِ وطن، بیرون زند. ما به یک جنبش نارسیده، نابخردانه و عجولانه نیاز نداریم. آموخته های تاریخ و سیاست را خوب فرا گرفته ایم و پی آمدهای آن را می دانیم. ایرانیان رستاخیز خود را آغاز کرده اند و هیچ قدرتی جلودار آنان نیست و در زمان مناسب، کشتی دزدان دمکراسی و آزادی را به گل خواهند نشاند و این بستگی به شما دارد که در کجای تاریخ خواهید ایستاد.
روز 4 نوامبر ما پیام شما را شنیدیم، آیا شما و کاخ سفید شعار ایرانیان را شنیدید؟
آقای اوباما شما تاریخ و سیاست را خوب می شناسید. کارشناسان تحریم نوشتند و گفتند که فقط تحریم هوشمند (یعنی تحریم نفت) در مورد دولت ایران کار خواهد کرد، ولی آمریکا هنوز به دنبال تحریم بنزین و تحریم عمومی می باشد، که پژوهشگران بر این باورند که تحریم های عمومی یعنی فشار بیشتر به مردم و قلدرتر کردن حکومت.
در همان 4 نوامبری که مشاور شما در حال نوشتن بیانیه بود، ایرانیان بر لاشه رژیم اسلامی رژه رفتند و تصویر علی خامنه ای را به زیر پا کشاندند. ایرانیان باز هم به جهانیان گفتند که تداوم حکومت اسلامی، حاصلی جز کشتار، تجاوز و شکنجه ی فرزندان ایران و ویرانی میهن مان نداشته است.
پرزیدنت اوباما، ایرانیان برای دمکراسی، آزادی، عدالت، و ایرانیگری بر پای خاسته اند، و آنان یک خواسته انسانی و حقوق بشری را یک بار دیگر فریاد می زنند و آن "فروکشاندن دیکتاتورهای تهران و برپایه یی یک سامانه ی سیاسی، ایرانی، مدرن و جهان گرا است."
دیده بان حقوق بشر تجاوزات جنسی در شکنجه گاهها را مستند کرده اند.
سی سال خون، کشتار، جنایت، بحران و فساد و ... ما را بس است.
پرزیدنت اوباما: شما انتخاب کنید. من رای ام را پس نخواهم گرفت.
باور کنید فردا را. فردایی که ایرانیان در خیابانهای تهران سرود آزادی را همنوایی خواهند کرد و مارش باشکوه خود را آغاز خواهند کرد.
یک سال پیش نوشتم که: "جهان با بوش و چینی چه خواهد کرد؟" امیدوارم که هرگز ننویسم "جهان با اوباما چه خواهد کرد؟"
تگزاس ـ 7 نوامبر 2009
* رضا علوی، نویسنده و مترجم آزاد در تگزاس ـ آمریکا است.
rezaalavim@yahoo.com
An Open Letter To Mr. President Obama:
Mr. President Obama:
I read your November 4th statement with much disbelief and wonder. Most international circles, including the European Union, have witnessed the recent peaceful and sophisticated struggles against the oppressive Islamic Republic regime of Iran and have realized that the theocratic dictatorship is on her last leg. However, you are still wondering how you can bring them to the negotiation table.
I stand by my decision of voting for you last November, but I only see two choices when facing the democratic struggles of the Iranian people: You will either keep your good name in history by joining the rest of the world in support of the moral cause of Iranian masses, or your name will go down in history along with Tehran dictators. The choice is yours.
You have mentioned the seizure of the American Embassy in Tehran. While it is true that Khomeini and his cronies took several Americans hostage for 444 days and left a dark page in the history of mankind thirty years ago, you must also publicize the millions of Iranians who have been taken hostage by the Islamic Republic for more than 10,000 days since the capture of the American Embassy.
You said you had condemned terrorist attacks against Iran. How ironic! Who is to condemn the massacre of thousands of untried political prisoners during 1981 to 1988 by the Islamic Republic? Who is to condemn the chain political assassinations, tortures, and rapes in Kahrizak Prison?
You said you have recognized Iran’s international right to peaceful nuclear power. Do you really assume that the Islamic government intends to use the nuclear power for peaceful purposes?
You spoke of the “international obligations” of the Iranian Government. Do these “obligations” include denying the Holocaust, terrorizing Argentina, hiding their second nuclear plant, or assassinating numerous political dissidents in Europe?
As you know, the Iranian Green Movement against the Islamic regime has received worldwide support. Some cities in Europe have named streets after “Neda”, and you shared your Nobel Peace Prize with her. Are you aware that as I put these words on paper, hundreds of Nedas and Sohrabs are being tortured in the dungeons of the Islamic regime?
I have no doubt that at least one of your advisors has read the reports by 120 psychologists about the psychopathic diseases of the Iranian leaders.
Mr. President, please rest assured that Iranians will succeed in their struggle against the tyranny of their regime. They believe in a movement from inside. This movement will take its course and will succeed in due time. They no longer believe in a blind, hasty, and mindless rebellion. History has taught them valuable lessons. Their resilience will soon evolve into success. It is up to you how you line up yourself with the course of history.
Mr. President, authorities in international diplomacy have their consensus that only a smart embargo (oil embargo) would work in the case of Iran. But your government is still after sanctioning gasoline and other commodities that would only devastate the innocent people and would embolden the regime.
While your advisors were busy drafting your November 4 statement, Iranians were busy trampling Ali Khamenei’s portraits in the streets and walking over them. They alarmed the world once again, and prolonging the Islamic Republic results in only more murders, more tortures, and more destruction in Iran.
It is your choice where to stand, Mr. President. I caution you to believe in tomorrow when Iranians will march on the streets and chant the anthem of freedom. Last year I wrote, “What would the world do with Bush and Cheney?” I hope I will never have to write, “What would the world do with Obama?”
Best Regards,
Reza Alavi
