در تقاطعِ بیم و امید
نشسته
ترا نیز همراهِ خود می بینم
می بینم که با نصبِ چشمانت
امیدِ پذیرش را
روشن
و با آمدنت
درفشِ جدید را بمن خواهی داد
با خوابت
افسوس
بیمِ شب
چیره
و خروجگاهِ گردابِ بیمزای
چه دشوار.
خسته جان از بیهوده تلاشی
خویشتن را در تقاطع می بینم
و در برقِ نگاهت
نیز
همرازی و امید را.
آرامش را با وجودِ تو
پذیرایم
امیدِ زیستن با تو
همراه و
جلایِ روح و آرامشِ جسمم
در تو
و نشانِ وحدت و
برقِ امید نیز
با تو
که بی تو
پیکانِ فراموشی به قلب.
بیا که بی تو
در تقاطع نشستن
در تعبی محالگون می گذرد
بهاره گلِ عشقم!
باز آی
باز آی که با چشمانِ تو
در تقاطعِ بیم و امید
خدای را
فریاد کنیم.
پدرام حاتمی
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
