سه‌شنبه، ۱۶ سپتامبر
اتهام یک کمیسیون تحقیق مستقلِ شورای حقوق بشر سازمان ملل مبنی بر اینکه اسرائیل در نوار غزه مرتکب نسل‌کشی می‌شود، بار دیگر بحث بین‌المللی را برانگیخته است. آنچه در ادامه می‌آید مروری ناتمام بر نسل‌کشی‌های تاریخی است که تا امروز در حافظه جمعی نقش بسته‌اند.
نسل‌کشی هِرِرو و ناما(۱۹۰۴–۱۹۰۸)
یادمان نسل‌کشی در برابر «آلته فسته» (دژ قدیمی) در ویندهوک، نامیبیا.
در آفریقای جنوب‌غربی آلمان (Deutsch-Südwestafrika نامیبیای امروز)، ده‌ها هزار نفر از هِرِروها و ناماها به‌دست نیروهای استعماری آلمان کشته شدند. بازماندگان در اردوگاه‌های کار اجباری محبوس شدند. آلمان مسئولیت این فاجعه را پذیرفته است، اما هنوز شناسایی حقوقی بین‌المللی آن صورت نگرفته است.
نسل‌کشی یونانیان پونتوس (۱۹۱۴–۱۹۲۳)
کودکان، زنان و مردان: یونانیان پونتوس در حال فرار.
بین ۲۸۲۰۰۰ تا ۳۶۰۰۰۰ یونانی پونتوس در قلمرو امپراتوری عثمانی قربانی خشونت سیستماتیک شدند — شامل قتل‌عام‌ها، «مارش‌های مرگ» و تبعیدها. این جنایات توسط انجمن بین‌المللی پژوهشگران نسل‌کشی و چندین کشور به‌عنوان نسل‌کشی به رسمیت شناخته شده است. با این حال، ترکیه تا امروز این طبقه‌بندی را رد می‌کند.
نسل‌کشی ارامنه (۱۹۱۵–۱۹۱۷)
شهروندان ارمنی در سال ۱۹۱۵ توسط مردان مسلح ترک همراهی می‌شوند. گفته می‌شود بسیاری از آن‌ها بعدها کشته شده‌اند.
در امپراتوری عثمانی بیش از ۱.۵ میلیون زن و مرد ارمنی به‌صورت سیستماتیک مورد آزار و قتل قرار گرفتند. تبعیدها، «مارش‌های مرگ» و قتل‌عام‌ها از ویژگی‌های این خشونت بودند. ترکیه تا امروز این حادثه را به‌عنوان نسل‌کشی به رسمیت نمی‌شناسد، اما بسیاری از کشورها و تاریخ‌نگاران آن را نسل‌کشی می‌دانند.
هولوکاست (۱۹۴۱–۱۹۴۵)
لوح‌های یادبود در اردوگاه سابق نابودسازی آشویتس-بیریکناو – به یاد میلیون‌ها یهودی که در هولوکاست کشته شدند.
هولوکاست، قتل‌عام سیستماتیک شش میلیون یهودی توسط رژیم نازی بود. میلیون‌ها رومی (کولی)، افراد همجنسگرا و افراد دارای معلولیت نیز مورد آزار و قتل قرار گرفتند. این جنایات به‌صورت صنعتی سازمان‌دهی شد و منجر به تأسیس اسرائیل و همچنین کنوانسیون نسل‌کشی سازمان ملل شد.
نسل‌کشی در کامبوج (۱۹۷۵–۱۹۷۹)
بازداشتگاه سابق تول‌سلنگ در پنوم‌پن امروزه موزه‌ای برای نسل‌کشی است. بیش از ۱۸۰۰۰ نفر در اینجا شکنجه شده و بعدها اعدام شدند — عمدتاً در «میدان‌های قتل» خارج از شهر.
تحت حاکمیت خمرهای سرخ، بسته به برآوردها تا دو میلیون نفر بر اثر اعدام‌ها، کار اجباری و گرسنگی جان باختند. رژیم پل پت اقلیت‌های قومی مانند ویتنامی‌ها و چم‌ها و همچنین جمعیت خود کشور را هدف قرار داد. دادگاه خمرهای سرخ، عاملان اصلی را به‌خاطر نسل‌کشی علیه اقلیت‌ها محکوم کرد.
نسل‌کشی در رواندا (۱۹۹۴)
یک مرد ۲۶ ساله در ژوئن ۱۹۹۴ در بیمارستان صلیب سرخ در نیانزا با جراحات شدید ناشی از شمشیر مچته دیده می‌شود. او طی نسل‌کشی در رواندا توسط امدادگران کمیته بین‌المللی صلیب سرخ پیدا شده بود.
در مدت ۱۰۰ روز، حدود ۸۰۰۰۰۰ توتسی و هوتوی میانه‌رو توسط گروه‌های شبه‌نظامی افراطی کشته شدند. جامعه بین‌المللی واکنش چندانی نشان نداد. دادگاه کیفری بین‌المللی رواندا بسیاری از عاملان را محکوم کرد و پیش‌فرض‌هایی برای محاکمه‌های نسل‌کشی ایجاد نمود.
نسل‌کشی در بوسنی/سربرنیتسا (۱۹۹۵)
یک زن در کنار قبر یکی از بستگانش در مرکز یادبود پوتوچاری – یکی از قربانیان نسل‌کشی سربرنیتسا – عزاداری می‌کند.
بیش از ۸۰۰۰ مرد و پسر بوسنیایی-مسلمان در سربرنیتسا توسط نیروهای صرب کشته شدند. دادگاه بین‌المللی و دادگاه کیفری بین‌المللی برای یوگسلاوی سابق این کشتار را نسل‌کشی تشخیص دادند. این رویداد بخشی از پاکسازی‌های قومی در جنگ بوسنی بود.
نسل‌کشی در دارفور (۲۰۰۳–۲۰۰۸)
رئیس‌جمهور سودان، عمر البشیر، در ۲۳ ژوئیه ۲۰۰۸ در الفاشر هواداران خود را خوش‌آمد می‌گوید – کمی پس از صدور اتهام نسل‌کشی در جریان بحران دارفور.
در غرب سودان، تا ۳۰۰۰۰۰ نفر از اقوام فور، ماسالیت و زغاوا توسط نیروهای دولتی و شبه‌نظامیان جنجاوید کشته شدند. دادگاه کیفری بین‌المللی تحقیقات انجام داد و اتهام نسل‌کشی، از جمله علیه رئیس‌جمهور عمر البشیر، را مطرح کرد.
نسل‌کشی علیه روهینگیا (۲۰۱۶–۲۰۱۷)
یک مأمور پلیس مرزی در میانمار در اوت ۲۰۱۸ منطقه‌ای بی‌مرز میان میانمار و بنگلادش را محافظت می‌کند، جایی که پناهجویان روهینگیا در پناهگاه‌های موقت اقامت دارند.
ارتش میانمار علیه اقلیت مسلمان روهینگیا قتل‌عام، تجاوز و تبعید انجام داد. بیش از ۷۰۰۰۰۰ نفر به بنگلادش فرار کردند. دادگاه بین‌المللی و دادگاه کیفری بین‌المللی در این پرونده دخالت دارند و چندین کشور آن را نسل‌کشی به‌حساب می‌آورند.
و حال: نسل کشی در غزه
به نقل از رسانه آلمانی‌زبان SRF سوئیس
