کمال اطهاری سیاست‌های رانت‌محور مثل «فروش تراکم» و «فروش قانون» را عامل رکود و نابودی سرمایه‌گذاری مولد در ایران می‌داند.
او راه برون‌رفت را در «دولت رفاه توسعه‌گرا» می‌بیند؛ دولتی که امنیت فکری، حمایت از دانش و رفاه اجتماعی را فراهم کند تا جامعه‌ای دانایی‌محور شکل گیرد.
به باور او، دموکراسی توسعه‌ای تنها از دل رشد اقتصادی، سیاسی و فرهنگی واقعی پدید می‌آید.
اطهاری از نیروهای چپ می‌خواهد از شعارهای کلی و چارچوب‌های ایدئولوژیک عبور کرده و یک مدل توسعه دانش‌بنیان برای ایران تدوین کنند.
او بر نقش «دانش رهایی‌بخش» در نجات ملی و ضرورت استفاده از مفاهیم دقیق اقتصادی (مانند مرکز/پیرامون) به جای برچسب‌های کلی «شمال/جنوب جهانی» تأکید می‌کند.
