راه هایی که پیمودیم

در اتاقم
مردی ایستاده مقابلم 
-خدایا کیست او..؟
انگار از خاکستر برخاسته
از دخمه های تاریک
لبانم تکان خورد
من هنوز زنده ام!
تو من را خواهی کشت!
-کیست او..؟
فرو مانده در زخمهایِ خویش
دیگر چیزی نگفتم
سکوت من بود وُ سکوت او
نگاه من بود وُ نگاه او
آه...نگاه کن- 
صورتش دشتِ سوخته
چشمانش چاهی عمیق
باریکه آبی در انتها؛
این موها...
در کدامِ زمستان استخوان سوز 
سفید شدند..؟
عجب گران و سنگین از ما گذشت
چه بیخبر پیر شدیم 
ما فقط رنجهایمان را به یاد میاوریم
راه هایی که پیمودیم
و کفشهایی که پاره کردیم

کیست او..؟
تنیده وُ شکسته 
با سرودهای مانده در گلویش
ایستادهِ در پاییز زندگیم.

رحمان-ا         ۶ / ۶ / ۱۴۰۴