برای ستاره های دربند

تقديم به همه دانشجويان ستاره دار و همه دانشجويان زنداني در اوين .

خواستم از محرومین از تحصیل بگویم از آمار و ارقام؛ از چند برابر شدن آن ها در این سال ها و مشکلاتی که پس از محرومیت از تحصیل به آن دچار میشوند.اما دیدم مجال خوبی است برای صمیمانه تر گفتن از بچه ها محروم از تحصیل؛ از جلسات؛ با هم بودن ها؛ هم فکری ها؛ا زدرد دل کردن ها و گفتن از دوستان و همکلاسی هایی که به قول خودمان چقدر دیر مطلب را میگرفتند و امروز در حال طی کردن مقطع لیسانس هستند و یاد آوری خاطره تقلب رساندن به هم کلاسی که الان مشغول کار در بخشی از دولت است و برای خود لیسانسه شده است! و دانشجویان سهمیه ای که ان قدر سر کلاس ها از اساتید سوال ها صد تا یک غاز می کردند که استاد ادامه سوالها را به بعد از کلاس موکول می کرد.
از سالهای تحصیل که خاطراتش هر روز کهنه تر میشد و امید ما به برگشت به دانشگاه کمرنگ تر میگفتیم واز صمیم قلب وبا اندوه میخندیدیم! بازهم با آرزوی دوباره نشستن پشت صندلی های دانشگاه تلاش میکردیم.
هر مهری که می آمد در پی مهربانی میدویدیم و دوباره امیدوار سعی در بازگشت به دانشگاه داشتیم و باز هم حرف از تعهد میشد و ما هم مجبور به پا پس كشیدن از حقمان .
مهر برای ما نامهربانی همراه داشت ؛اما این مهر نامهربانتر از همیشه آمد و رفت هر سال در پی حق تحصیل مهر را شروع میکردیم ؛حال انکه امسال از شدت مهرورزی در تلاش برای آزادی دوستانمان بودیم. تا جای مجید دری دانشجوی ادبیات که خوب شعر میگوید و زیبا مینویسد و حافظ و خیام از بر دارد کسانی بر سر کلاس حاظر شوند که به خواسته شیخ علامه ای، صدرالدین شریعتی شعر را در ادبیات متعهد و علیرضا قزوه جستجو کنند.اما فراموش نکرده ایم که همیشه جنبش ها آزادیخواه بهترین و پاکترین فرزندان خود را قربانی میکند و چه کسانی بهتر از دانشجویانی که روزی حق تحصیل را فدای آزادی کردند وروزی آزادی را برای آزادی سر بریدند.
آری میخواهم از ستاره های شبهای تار بگویم ستاره های که نه تنها پس از کودتا درخشیدند بلکه چهار سال است بر تارک سیاه دولت نهم میدرخشند و حالا روشنی شبهای اوین شده اند؛ستاره هایی که نادانان آنها را سروان و ما آنها را ستاره های روشني بخش راه آزادی مینامیم.
پیمان عارف؛ضیاء نبوی؛مجید دری؛شبنم مددزاد؛پور عبدالله و....و.... وتمام ستاره های که میشناسم و نمیشناسم و میدرخشند و کسانی را که آرزوی تاریکی راه ما را دارند آزار میدهند.
این را برای تمام دانشجویان و جوانان آزادیخواه دربند میهنم مینگارم که این روزها را در شبهای اوین سر میکنن و خوب میدانم که وقتی آزادی را دوباره در آغوش بگیرند با این پرونده روشن حتما ستاره خواهند شدو همچون ما پشت درهای دانشگاه خواهند ماند.
صدایم به پشت میله های سرد اوین نمیرسد اما خوب میدانم که خبر های خیزش دانشگاه ها از سوراخ های اوین هم درز کرده و تمام دانشجویان بانام و بی نشان دربند را خوشحال کرده که خانه شان آباد است و آخرین سنگر آزادی همچنان در تکاپوی آزادی است و مرحمی میشود بر درد تنهاییشان و خیالشان راحت میشود که نمیگذاریم هیچ یک از اعضای کودتاچی با آرمش به خانه ما بیایند و یکی را با شعار و دیگری را با لنگه کفش بدرقه میکنیم.
این را مینویسم تا کودتاچیان بدانند اگر دانشجویی را از تحصیل محروم میکنند و یا حق آزادی را را از وی میگیرند به امید خاموش كردن دانشگاه ها ،خیال باطلی داند.این خود بزرگترین انگیزه برای حضور فعال و خود جوش همه دانشجویان در صحن دانشگاه هاست تا خواهان بازگشت به تحصیل ویا آزادی دوستان خود شوند و با برخوردهای از این جنس تنها خشم دانشجویان را بیشتر میکنند و خود در آتشی زیر خاکستر میدمند تا در روز دانشجو شعله كشد.
دربرابر تمامی ستاره های دربند سیاسی سر فرود می آورم و استقامت و مقاومت آنها را در برابر مزدوران ستایش میکنم و میگویم اندکی صبر سحر نزدیک است.تاریخ صد ساله میهنمان شبهای از این تیره تر را تجربه کرده و با تلاش همچون شمایی همگی گذرا بوده است و این نیز بگذرد.
این سومین کودتایی است که این سرزمین و عدالت خواهانش تجربه کرده اند پس بر اساس مثل (تا سه نشه بازی نشه)رهایی نزدیک است و پس از این ایران به سرزمینی آباد بدل خواهد شد ومن که هنوز امید برگشت به دانشگاه در دلم سبز است میدانم دوباره با هم و کنار هم در خانه خواهیم بود به یاد هم دانشجویان دربند وبایاران دبستانیم و با تمام وجود"دانشجو میمیرد ذلت نمیپذیرد"را بر سر کسانی که دانشگاه را مرده میخواهند فریاد میزنم.