آزادی بدون قید و شرط تمام زندانیان سیاسی!

ساعاتی پس از حمله موشکی دولت اسرائیل به زندان اوین در آخرین روز جنگ بین دو دولت جنگ افروز و جنایتکار اسرائیل و ایران، بسیاری از خانواده‌های زندانیان سراسیمه و نگران از سلامت عزیزان خود راهی اوین شدند. طبق گفته خانواده‌هایی که در مقابل زندان حضور یافتند، آنها با نیروهای لباس شخصی و ماسک بر ‌صورت روبرو شده و با اٍعمال خشونت از طرف ماموران ناچار به ترک محل بدون اطلاع از وضعیت عزیزان خود شدند. تعدادی از خانواده‌های زندانیان نیز که قبل از حمله برای ملاقات به اوین رفته بودند، مجروح یا کشته شدند و مجروحین با سر و صورت های خونین از زندان خارج شدند. طبق گفته ماموران قضایی جمهوری اسلامی ۷۹ نفر در این حمله جان باختند.

حمله دولت اسرائیل به زندان اوین در حالیکه که زندانیان در آن اسیر بودند و هیچ راه فراری نداشتند، رسماٌ جنایت جنگی محسوب شده و مخالف حقوق بین الملل می باشد. سخنگوی دفتر حقوق بشر سازمان ملل این حمله نظامی اسرائیل به زندان اوین را «نقض جدی قوانین بشردوستانه بین‌المللی» خواند. چند روز پس از حمله اسرائیل به زندان اوین، رضا خندان‌ مهابادی، نویسنده و از اعضای کانون نویسندگان ایران در اینستاگرام خود از کشته‌ شدن همسر سابقش، خانم «مهرانگیز ایمن‌پور» که برای ملاقات با او به زندان اوین رفته بود، خبر داد. « جدای از اینکه بر اساس میثاق‌ها و قوانین بین‌المللی موجود، حمله‌ به اماکن غیرنظامی نظیر بیمارستان‌ها، مدارس، دانشگاه‌ها، محیط‌ های مسکونی و زندان‌ها ممنوع است و در شمول جنایات جنگی جای می‌گیرد و نیز سکوت سنگین و اسفبار اکثریت قریب به اتفاق کشورها در این‌ خصوص جای سئوال و بررسی دارد» ( به نقل از بیانیه کانون نویسندگان ایران).

زندانیان سیاسی پس از حمله دولت اسرائیل به زندان اوین و انتقال به زندانهای مختلف از جمله « تهران بزرگ» و زندان زنان «قرچک» در شرایطی بسیار مشقت بار در اسارت هستند. به گفته یکی از خانواده های زندانیان« بعد از حمله به زندان، نیروهای امنیتی مختلف از یگان های ویژه و گارد زندان قبل از نیروهای امدادی به زندان رسیدند و تک‌ تیراندازها مقابل بند زنان در ارتفاع بالا مستقر شدند و به آن‌ها گفته شد اگر نزدیک پنجره شوند آن‌ها را با تیر خواهند زد. در این شرایط زنان زندانی مجبور شدند خودشان بند را تمیز کنند و چون بهداری مختل شده بود خودشان به زخمی‌ها رسیدگی کنند». به گفته یک عضو خانواده زندانیان به بی‌بی‌سی « به زندانیان مرد دستبند و پابند زدند و مسیری طولانی را در فضایی امنیتی که پدافند بر بالای سر آن‌ها شلیک می‌کرد راه بردند».

پس از حمله به زندان اوین زندانیان در فضای کاملاٌ نظامی و خشونت بار توسط یگانهای ویژه که تخصص در سرکوب دارند، بدون حتی فرصت برای جمع آوری وسایل شخصی شان و یا حق تماس با خانواده های خود، منتقل به زندانهای دیگر شدند. رژیم با انتقال زندانیان به اسارتگاههای کم ظرفیت و با تراکم زیاد جمعیت در فضاهای کوچک مانند قرنطینه زندان قرچک، خودداری از برآورده کردن امکانات ضروری مانند نیازهای اولیه بهداشتی و‌ مداوای بیماران و بخصوص سالمندان، دست به انتقام گیری از زندانیان سیاسی زده است. این نحوه رفتار غیر انسانی در سایه جنگ و ویرانی و کشتار مردم عادی بر اثر حملات نظامی دولت اسرائیل که با پشتیبانی مستقیم و غیر مستقیم قدرت های جهانی و منطقه ای صورت گرفت، یاد آورد دوران سیاه دهه شصت در زندانها هنگام جنگ با عراق می باشد. «مای ساتو»، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، از انتقال زندانیان اوین پس از حمله اسرائیل ابراز نگرانی کرده است.

جمهوری اسلامی با پراکنده کردن زندانیان سیاسی در زندان‌های مختلف، محروم ‌سازی زندانیان از ارتباط با خانواده ها و همزمان با دستگیریهای دسته جمعی با اتهامات جاسوسی و همکاری با دشمن، موج جدیدی ازسرکوب و ارعاب را آغاز کرده است. سازمان حقوق بشر ایران با ابراز نگرانی شدید راجع به این موضوع و فقدان روند قضایی شفاف و محاکمات بسیار سریع در مورد این اتهامات خبر داد که طبق قوانین جمهوری اسلامی می توانند به اعدام منتهی شوند. رژیم با ایجاد فضای امنیتی، تلاشی مذبوحانه به بهانه شرایط جنگی برای عقب راندن مبارزات حق طلبانه مردم می نماید در حالیکه حاکمیت در تمام عرصه های زندگی مردم مانند مشکلات معیشتی، سرکوب آزادی های فردی، ستم و تبعیض بر زنان و ملیت ها، شکست سیاست منطقه ایی و جهانی رژیم، مشروعیت خود را در میان اکثریت مردم از دست داده است. جمهوری اسلامی با سر دادن شعارهای «میهن پرستانه و ناسیونالیزم فاشیستی» نمی تواند مردم را در جنایات خود بر علیه مهاجران زحمتکش افغانی و اعدام بر اساس اتهامات واهی جاسوسی، همراه کند .

لازم به یاد آوری است که بیش از یک سال پیش، زندانیان سیاسی کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام را با اعتصاب غذا در بیش از ۴۰ زندان ایران آغاز کردند. این کارزار شجاعانه ، نه تنها بر علیه خشونت ساختاری و بیعدالتی دستگاه قضایی در اجرای احکام اعدام بود بلکه تاثیری پیشرو و ماندگار در فضای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه ما ایجاد کرده است. خواست لغو مجازات اعدام برای هر گونه جرمی در قوانین کیفری ایران، شعاری حیاتی برای حفظ زندگی و کرامت انسانی می باشد. رژیم با قرار دادن زندانیان در شرایط بسیار غیر انسانی و سرکوب آنان درزندانهای دیگر ایران سعی در شکست این کارزار مبارزاتی را دارد. حمایت و همبستگی با کارزار «سه شنبه های نه به اعدام» زندانیان، وظیفه تمام نیروهای مبارز در راه آزادی و عدالت میباشد.


-توقف بدون قید و شرط تمام احکام مجازات اعدام!
-آزادی بدون قید و شرط تمام زندانیان سیاسی!
محافظت کامل از جان تمام زندانیان در ایران!
با تکیه وهمیاری با مبارزات عدالتخواهانه مردم ایران!

«اعدام هرگز، هیچگاه و برای هیچکس»
فعالان علیه مجازات اعدام
تیر ۱۴۰۴