در سکوتی ابدی
ماه میخرامَد:
ــ آرام!
در بستر آب.
ذهن من اما،
بیتاب از وزشِ شوقِ نگاهت،
به شعف می خندد.
٭٭٭
برکه، آینه وار
خواب در بستر شب.
چشمِ خورشید نهان
در پسِ کوه.
لیک خورشید
ز بطنِ شبِ تار
چهره می افروزَد.
٭٭٭
در چمنزار فراخ
چلچله میخوانَد:
ــ سرمست!
قوچ اما، مست ز آوای علف،
قد برافراخته در باد:
ــ تماشای افق!
٭٭٭
کودک خندان،
غرق در کوچه ی شادی،
به عروج.
مرد اما،
با شکَن ها بر چهر،
به سراپای جهان می خندد.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
