با موجی به ساحل رسیدیم
ذراتی بودیم،
دوشادوش هم،
هم شکل و هم آوا
دریا مارا بر پیشانی خاک رها کرد.
آفتاب، گرم مان کرد،
باران، غبار از ما شُست
و در جوی ها روان شدیم
تا سرنوشت را از سر بنویسیم.
هرکدام به سویی رفتیم
رفته رفته جان گرفتیم
و هر جانی
در پناه جسمی آرمید،
اما هراسِ تنهایی
ما را دوباره به هم رساند.
به غارها پناه بردیم
و درخلوت خاموش آن
در هم آمیختیم
و چون دانه ی گندمی،
درآغوش زمین
هفتادبار تکرارشدیم.
از غارها بیرون زدیم
و درچنبره ی جغرافیا
گرفتار آمدیم.
دیگر شبیه هم نبودیم،
از هم بیگانه شده بودیم
و از وحشت
از هم گریختیم.
نفرت در ما جان گرفت،
آن سان که،
به هیولاهایی بدل شدیم
تا در سراشیب تمدن،
در رقابتی حقیر،
از هم سبقت بگیریم.
شهریار حاتمی
استکهلم ۱۶ تیر ۱۴۰۴
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
