به نوشین
بر لبِ آبهاي "آرام"
در كِشاكِشم
ميانِ بيتي از فردوسي
و چيدماني از تو
كه ديروز آفريدي
در نمكزارهاي جرقويه
با هِلدانه‌ها و گلبرگهاي سرخ
اما پيش از اينكه كسي بگذرد
باد آنرا پراكند.
آيا هنر، بازيِ كودكان است
يا رنجي براي جاودانگي؟
در فاصله‌ي ميان دو خيزاب
اين بيت را با چوبدستيَم
بر ماسه‌ها مي‌نويسم:
"پي افكندم از نظم، كاخي بلند
كه از باد و باران نيابد گزند."
هفدهم نوامبر ۲۰۱۳
