استدلال من

پایه‌های سست سیاست آمریکا در برابر حکومت آخوندی، به‌تدریج به لرزش افتاده و فروپاشی آن دور از انتظار نیست. صحبت از «می‌زنیم»‌ها زیاد است، اما در عمل خبری از اقدام نیست. دولت جدید آمریکا با شروع تصفیه‌حساب‌هایی که هدف آن بالا بردن کسری بودجه را به گردن دولت قبلی انداخت، بسیاری از درآمدهای وابسته به نهادهای فدرال و غیر فدرال را قطع کرده و با اعمال تعرفه‌های جدید، عملاً جنگ اقتصادی با کشورهای صادرکننده به آمریکا را آغاز کرده است.

با این نشانه‌ها، آمریکا ضعف خود در درآمدزایی را به‌وضوح در معرض دید حکومت آخوندی قرار داده است. در نتیجه، پیشنهادهای پنهانی آمریکا نیز باعث عقب‌نشینی آن در برابر حکومت ایران می‌شود. به نظر می‌رسد نه خبری از جنگ با ایران خواهد بود، و نه حکومت آخوندی جایگاهش را از دست خواهد داد.

در این میان، ملتی با پیشینه‌ای که همواره در مواجهه با حکومت‌های مختلف درگیر مشکلات مشابه بوده، این‌بار هم گرفتار دولت‌های ضعیف و ناکارآمدی شده که با بی‌تدبیری، کشور را در معرض حراج و تاراج قرار داده‌اند. چنین مردمی که با ناآگاهی به دنبال هر فریادی برای سرنگونی حکومت فعلی می‌دوند، سرانجام با بی‌نظمی و هرج‌ومرج روبرو خواهند شد و تازه آن‌گاه متوجه خواهند شد که دارایی‌های کشور چگونه توسط قدرت‌های استعمارگر بلعیده شده است.

نکته اصلی این نوشته، سازش پنهان آمریکا با حکومت ایران است. حتی کار به جایی رسیده که ایالات متحده به‌طور غیررسمی حمایت خود از اسرائیل در برابر ایران را کاهش داده است — و این مسأله چندان هم پنهان نیست.

حکومت آخوندی، ثروت ملی را برای حفظ بقای خود، سخاوتمندانه در اختیار گروه‌ها و کشورهایی قرار می‌دهد که عمدتاً در مسیر تروریسم جهانی فعال‌اند. حالا بهتر است این ثروت به خزانه آمریکا منتقل شود تا جمهوری اسلامی همچنان سوار بر خر مراد باقی بماند.

در واقع، این تحریم‌ها برای مافیاهای حاکم در درون نظام جمهوری اسلامی، بیشتر نعمتی است تا تهدید. در این حکومت، دروازه‌ها برای چپاول باز است و کشورهای گوناگون که زمانی تنها سهمی اندک می‌بردند، اکنون رسماً شریک سفره غارت‌اند.

استدلال من این است:

جمهوری اسلامی پابرجا خواهد ماند، آمریکا به منافعش از ایران خواهد رسید، و این مردم ایران‌اند که حتی دیگر توان پهن کردن سفره‌ای ساده را هم نخواهند داشت.
————-
۵/۱۱/۲۰۲۵