شادیم را دیریست

توبرقص
شادیت را دیریست
درگلویِ دیرِ تاریکی
بردرودیوارِاین زندان
با اشکهایی که نمی آساید
و امان از من و تو می‌گیرد
می تنم بر تن خود

هق هقِ گریه ی تو
خشم و اندوه،
در نعره ی ابرو آسمانیست،
در میان قطرات باران ،
که بر گونه ی من می غلتند،
با نسیم سحری می رقصند،
تا تنِ مرده ی من جان گیرد،
تا که ساییده شود،
و به جان آید از این تاریکی،
در افق های خموشی که در آن می سوزد،
گیسوانت،
درشبِ کوچکِ مهتابی من.
/////////////////////////////////////////////////////////
تو در آن شب،
دردلِ تاریکی،
همچنان می مانی ،
بردرودیوارِآن زندان،
رقصِ شمعِ تنِ تو،
درشبِ کوچکِ تنهایی من،
همچنان می سوزد،
نفسم می گیرد،
تو برقص!
تا بمانم،
تو برقص!
تابسوزم،
درسکوتِ شبِ تنهایی و غم
////////////////////////////////////////////////////
جان من!
می دانی!؟
که من هم می دانم!؟
که من هم می سوزم!؟
به امید روزی که بر‌آیی
ازآن نازکِ خفته،
چون نسیمی، در طلوع سحر
ازخوابِ بلند.
//////////////////////////////////////////////////////////////
من همین جا،
وهم آنجا،
بربرِباد،
درطلوعِ خورشید،
درمیانِ قطرات باران،
دردرازایِ شبت،
درمیانِ نفست،
می مانم،
همچنان می مانم.

15.03.2025
هانوفر
در الهام از رقص دربازارماهی فروشان شهر رشت