درباره تهدید خامنه ای درباره سرکوب اعتراضات در داخل کشور
سه شنبه ۱۲ فروردين ۱۴۰۴ - ۰۱ آپريل ۲۰۲۵
در این گفتگو گفتم جمهوری اسلامی ایران با دو تهدید حمله نظامی خارجی و انفجار اجتماعی داخلی روبرو است. در حوزه بین المللی به رغم رجز خوانی ها و تهدیدهای نظامی آمریکا به بمباران و تهدید جمهوری اسلامی به واکنش متقابل، با دو رهبر پوپولیست روبرو هستیم که غیر قابل پیش بینی هستند. هم از این رو همزمان که هردو تمایل به مذاکره را به صورت غیر مستقیم نشان داده اند، بیشتر از زبان رجز خوانی استفاده می کنند. در نتیجه در حوزه بین المللی هنوز ناروشن است که با غیر قابل پیش بینی بودن ترامپ و خامنه ای و کنش و واکنش متقابل این دو، بیشتر به سمت مذاکره یا یک رویارویی نظامی گسترده سوق خواهیم یافت. اما در حوزه چالش جدی تری پیش رو است که خامنه ای به درستی آنرا تشخیص داده و تهدید به سرکوب کرده است. گسترش شکاف بین ملت و حکومت و نارضایتی های اقتصادی زمینه یک انفجار اجتماعی و معیشتی را به یک امر کم وبیش قطعی بدل ساخته است که من پیشتر از امکان وقوع آن سخن گفتم که نه قابل مذاکره است و نه چشم اندازی برای حل زمینه های آن وجود دارد. هم از این رو خامنه ای بدرستی تشخیص داده است که این تهدید جدی تر است. البته این که جرقه انفجار چیست قابل پیش بینی نیست. در حالی که در اغلب موارد حمله خارجی می تواند به بسیج ناسیونالیستی و همسویی مردم و حکومت منجر شود، اکنون میزان نارضایتی به گونه ای است که خود آن می تواند گسترش اعتراضات اجتماعی را فراهم آورد. در پاسخ به پرسش دوم درباره خودداری حکومت از مذاکره مستقیم با آمریکا گفتم حکومتی که شعارهای نابخردانه مرگ بر اسرائیل و آمریکا و سازمان دهی محور مقاومت و اشغال سفارت بخشی از ایدئولوژی آن بوده است، تن دادن به مذاکره مستقیم یعنی پذیرش مرگ ایدئولوژی آن است که خامنه ای مایل نیست تا زنده است به آن تن در دهد. هم از این رو حتی اگرناگزیر از تن دادن به مذاکره نیز شود، ترجیح می دهد آن را به صورت غیر مستقیم و همراه با رجز خوانی دنبال کند. البته تاکید کردم که تن دادن به مذاکره و رفع خطر جنگ که از نظر من که مخالف حمله نظامی به ایران هستم مثبت است، اگر هم بتواند به حل یا کاهش تنش بین المللی یاری برساند، الزاما خطر انفجار اجتماعی را از بین نمی برد. به ویژه آن که مردم به طور فزاینده ای خواستار گذار از نظام و دست یابی به آرامش، امنیت، صلح و رفاه و دمکراسی هستند. درک همین روحیه در مردم زنگ خطر را برای حکومت اسلامی به صدا درآورده است.
