پیامی به ابوجهل

زمن بگو به ابوجهل کاسبِ مکّار
که ای مِهین مُخَبَّطِ بیهوده گویِ بد رفتار

مَخواه خَلقِ وزینی رود ز کشور خود
چو مانده است به جا از قتالِ استعمار

گذشت دوره ی تاریک زورِ بی منطق
مپوی راه زَبَر دستی ای گُسَسته مهار

نگر به دامنِ مامی که تشت پر خونست
به پیشِ چشم وی آن کودکانِ گشته نزار

نفیرِ ناله ی مظلومِ در بدر بشنو
که گشته خلقِ جهان از شنیدنش غمبار

بگوشِ صخره ی صَمّارسید بانگِ فغان
فغان ز گوش‌کرت باد و جهلِ بی زنهار

مساعی تو در ادبارِخلق جانفرساست
حذرزظلمِ مُضاعف کن وگریز از عار

مباش غرّه به نیرویِ دستِ خونریزت
که دیده چرخ و نگونسار کرده بس جبّار

عروس شعر "سها"جامه ی سیه کن بر
دراین زمانه که جاهل شدشت صدر کبار

منوچهر برومند م ب سها
اصفهان بیشه حبیب
بیست چهارم بهمن ماه هزاروچهارصد وسه