غزه

شکر کنیم
صلای مرگ در غزه از نفس افتاده است.
شکر کنیم
چند هفته یا چند ماه
دیگر در غزه کودکی کشته نمی‌شود.
مادری
بچه در آغوش
که هیچ نقاشی قادر به تصویر حس بی سامانی در چشمانش نیست
پشت دیواری ویران
پناه نمی‌گیرد.
شکر کنیم
برای سرور مردم غزه در خیابان،
بازگشت‌شان به شهری ویران.
برای آزادی گروگان‌ها و زندانیان آزاد شده.
برای پرواز کبوترِ صلح در آسمان غزه
-هرچند موقت-
همه را بسپاریم به رویا و کابوسی پانزده ماهه.
خیال کنیم در سودا و رویاهامان
دیگر دیواری ویران نمی‌شود
و مادران مستاصل سر بر خشت‌هایی ویران نمی‌گذارند.
اما چگونه
به من بگویید چگونه
در کجای خیالم پنهان کنم
این کُشته‌های لحظه آخر را
در رفح، خان یونس
در شهر غزه و در شمال
زیر بمباران
- تنها برای چند ساعت تاخیر در اعلامِ نام گروگان‌ها-
کجای رویاهایم پنهان کنم
تصویر مادر، پدر، برادر، خواهر و همسر یکی از آنان را
آونگان
بین فریاد عظیم شادی پیرامون
و درد دلخراش درونش.
در لحظه آخرِ پیش از آتش بس..

بیست و یک ژانویه ۲۰۲۵
اوترخت