اپوزیسیون ایرانی: فرسنگ ها دوری از بلوغ فکری - سیاسی، فرهنگی و اخلاقی

شیوه های ابراز وجود سازمان ها، جریان ها و نیروهای وابسته به اپوزیسیون سیاسی ایرانی علیه رژیم ملایان به راستی هم شگفت انگیز است و هم اسفناک. در کارزار برونی اش، یعنی در مبارزه فعال و موثر علیه رژیم حاکم، دستش تقریباً خالی است و امیدی برنمی انگیزد. در کارزار درونی اش نیز، یعنی در رقابت ها و کشاکش های میان خودشان، وضعیت و چشم انداز واقعاً مایوس کننده است. فقط یک نمونه:

یکی در داخل کشور، آشکار و بی تعارف قصد دارد سر " فاشیست سلطنت طلب " را به سنگفرش خیابان بکوبد. آه که چنین تفکری و چنین اعلام " گردنفرازانه " یک اعتقاد مهیب و ضد انسانی، مو بر تن آدم راست می کند و آینده ای بس ترسناک برای ایران ترسیم می نماید.

و یکی دیگر در خارج کشور، با اشاره به سالروز تولد "حدیث نجفی"، یکی از قربانیان رژیم آدمکش، خشم خود را در حکم و "ویزیون سیاسی " غریبی چنین اعلام می کند:

" روزی سرانجام با دل داغدار بر سر گورهای قاتلان فرزندانمان خواهیم رقصید."

اینکه دل نویسنده این عبارت نیز از جوان کشی های رژیم داغدار است، طبعاً ستودنی و درک کردنی است. اما برای من روشن نیست که: آن کسی که وعده رقصیدن بر گورهای قاتلان جوانان ایرانی می دهد، اولاً از کجا آن قاتلان و شمار آنها را می شناسد؛ ثانیاً از کجا کشته شدن آن قاتلان در آینده را چنین بدیهی می داند که از گور آنان سخن می گوید ( مگر اینکه فرض شود او روند قضائی یا غیر قضائی برخورد با قاتلان را پیشاپیش می داند !) و ثالثاً مگر روی گور یک معدوم ( که به فرض هم اگر به حکم دادگاهی صالح محکوم به مرگ شده باشد ) باید رقصید؟!

در عجبم، آخر چگونه می توان چنین چیزهائی را بر زبان آورد. این چه نوع تبلیغ سیاسی و چه نوع تفکر سیاسی است که از حالا، که نه رژیم حاکم رفته و نه رژیم تازه ای در حال صعود به پله قدرت است، کشتن مزدوران و قاتلان وابسته به حاکمان را در برنامه خیالی اش گنجانده و وعده رقصیدن بر گور آنان را نیز می دهد.

انگار، آن عمل ادرار کردن بر گور، به قدر کافی شرم آور نبود که اینک رقصیدن بر گور هم به مثابه تاکتیک در چشم انداز قرار داده می شود.

از آینده چنین اپوزیسیونی و کارنامه اش در آینده کشور سخت بیمناکم.