تاریخ بشر، آمیزه ای است از جلوه های روشن و تابناک و جنبه های سیاه و دردناک رفتار او در برابر همنوعانش. در کنار دستاوردهای مثبت علمی و فرهنگی انسان، خشونت، جنگ و کشت و کشتار نیز همچون خط درشت خونینی تاریخ بشری را آلوده است. چنانکه، تا همین امروز، بگیر و ببند، سرکوب، زندانی کردن، شکنجه، اعدام و انواع دیگر آزار و خشونت نسبت به انسان ها از جوامع رخت برنبسته است. کافی است به آنچه در زندان های پیشرفته ترین کشورها چون امریکا و اروپا و یا در دخمه های آدم کشی رژیم ملایان می گذرد بیاندازیم تا از شرم و خشم خیس عرق شویم. در این راستا، همواره بشر تمام توان ذهنی و جسمی خود را به کار بسته تا شیوه های " بدیع " و موثرتری برای آزار و کشتار اختراع کند. تنها چند نمونه و فاکت:
● از سال ۱۸۹۰ در آمریکا، از صندلی الکتریکی برای اعدام استفاده می شود. شاید خیلی ها ندانند که مخترع و مبتکر آن صندلی توماس ادیسون معروف بوده است.
● با گسترش الکتریفیکاسیون، خیلی زود شکنجه گاه ها نیز به وسایل " شوک الکتریکی " مجهز شدند. هیچ می دانید این وسیله " مدرن " شکنجه و اعتراف گیری را چه کسی و کجا به کار برده است؟ نخستین مبتکران شوک الکتریکی نه پلیس مخفی هیتلر بود و نه رژیم موسولینی. نه فرانکو بود و نه دستگاه سرکوب استالینی. بلکه ابداع کننده آن " گراند ناسیون " بود! آری، این ارتش استعمارگر فرانسه بود که در جریان جنگ استقلال الجزایر، برای نخستین بار از شوک برقی برای شکنجه مبارزان الجزایری ( انسان های شجاعی که در اصطلاح فرانسویان ساکن الجزایر به " صخره " معروف شده بودند) استفاده کرد. شکنجه گران فرانسوی ابتدا از باطری اتومبیل و یا تلفن صحرائی و یا دینام استفاده می کردند که در آن الکترودها را به نقاط حساس بدن زندانی وصل می نمودند.
در زندان های ترکیه، گویا هنوز هم از تلفن صحرائی برای آن منظور استفاده می شود.
● مکانیسم " علمی " شوک الکتریکی بر این پایه استوار است که به بدن قربانی جریان برق با ولتاژ بالا و آمپر پایین وصل می شود. در این حالت، قربانی نمی میرد ولی رنج بسیار می کشد. افزون بر آن، کاربرد شوک الکتریکی این " حُسن " را نیز دارد که آثار و جوشگاه و زخم قابل توجه و قابل اثبات از خود باقی نمی گذارد. به سخن دیگر، شوک الکتریکی در نگاه شکنجه گران نوعی آزار جسمی به اصطلاح " پاکیزه " است.
● بعد از تجربه " خلاق " فرانسویان در الجزایر، شوک الکتریکی خیلی زود به دیگر کشورها با نظام های سرکوبگر رسید. به ویژه در سال های دهه ۷۰، در زندان های کشورهای آمریکای لاتین، آن وسیله کاربرد وسیعی یافت. در همان زمان، همچنین در زندان های ساواک در ایران نیز از شوک الکتریکی به طور وسیع استفاده می شد. خود من در سال ۱۹۷۴ آن شکنجه را تجربه کرده بودم.
● همان گونه که ابزار و اشکال شکنجه در طول تاریخ مدام در حال تحول و تکامل بوده، شیوه کشتن یا همان اعدام نیز چنان مراحلی را طی کرده است: زمانی انسان ها را به صلیب می کشیدند؛ زمانی دیگر دیرک های نوک تیز را از مقعد و مهبل وارد بدن می کردند تا از دهان قربانی بیرون بیاید؛ بعدها دار زدن مرسوم شد که خود باز تکنیک های گوناگونی داشت و دارد. مثلاً دار زدن با جرثقیل را رژیم آخوندی ایران به تاریخ بی رحمی ها و شقاوت های حکومتی افزود. و در اروپا، در جریان انقلاب فرانسه، ابزار اعدام جدیدی به نام " گیوتین " به کار گرفته شد. این وسیله جان گیر را گرچه شخصی به نام دکتر گیوتین ابداع کرده بود، ولی مدل های ابتدائی آن پیش تر در اسکاتلند، آلمان و ایتالیا استفاده شده بود. دکتر گیوتین فقط با تغییر شکل چهارگوش تیغه سنگین ابزار یاد شده به تیغه ای سه گوش، به سرعت عمل و کارآئی آن ابزار مخوف افزوده بود. استفاده از گیوتین در فرانسه تا سال ۱۹۳۹ در مراسم اعدام - که در میدان های شهر و در برابر انظار عمومی صورت می گرفت - مرسوم بود.
● و سرانجام از اعدام با تزریق آمپول حاوی مواد کشنده به رگ های قربانی می توان یاد کرد که در برخی ایالت های آمریکا همچنان رواج دارد. در این روش اعدام، یکی از مواد موثر مورد توجه شکنجه گران و آدم کشان، کلرور پتاسیم است. همان ماده ای که دژخیمان حکومت ولائی با آن جان نویسنده معترض سعیدی سیرجانی را گرفتند. ماده دیگری که گاهی به کار می رود، همان سیانور معروف است.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
