«کلام چهل و یکم از حکایت قفس- کتاب آوارگان جهان بیدار شوید!-»

( دارم از تو مونيتور، صورتتو می بينم! شدی عينهو همون جاکش رابطم! اونم وختی به من گفت که"ديوونه شدی؟! من تو اتاق مکعب ها، چيکار ميکردم!" و من براش همين قضيه ی تاکسی رو مثال زدم، همينجوری نيگام کرد و گفت : " يعنی چی؟! مگه همچين چيزی ميشه؟!" بهش گفتم:" حالا فرض کن شده وو خود تو هم، همون مسافره هستی که عقب تاکسی نشستی و راننده هم، يه دفعه، پشت فرمون غيبش زده وو تاکسی هم داره برای خودش ميره! اونوخت، چيکار ميکنی؟!".
گفت: "خب، فورن از صندلی عقب، می پرم روی صندلی جلو وومينشينم پشت فرمون و.....".
گفتم: " فرض کن که يه ديوار شيشه ای نشکن و ضد گلوله هم بين تو وو راننده هس، اونوخت چيکار ميکنی؟!".
گفت : " سعی می کنم که شيشه رو پائين بکشم، يا درو وازکنم و....".
گفتم : " فرض کن شيشه هاهم، نشکن و ضد گلوله باشن ودستگيره هاشون و دستگيره های درا، با سويچ برقی، قفل شده باشن چی؟!".
گفت :" در اونصورت، چهارچشمی جلوو می پام و منتظر ميشم که وختی داره تاکسيه با يه جائی يا چيزی تصادف ميکنه يا کله پا ميشه، ببينم و قبل از اون، بدنمو توی يه موقعيتی قرار بدم که تا اونجائی که ممکنه، کمتر صدمه ببينه!".
گفتم : " اگه توی همون حال، يه دفعه، شيشه های جلو وو عقب و چپ و راست ماشين، سياه بشن و تو نتونی بيرونو ببينی، چی؟!".
اينو که گفتم، يه دفعه توی چشام خيره شد و بعدش هم، با يه پوزخندی که يعنی ديوونه شدی، بهم گفت که : " در اونصورت، معلوم ميشه که قهرمون قهرمونا، يا خواب ديده و يا به خاطر اعتصاب غذای طولانی ای که داشته، يه خورده، سيماش، قاطی شده وو از اينجا به بعدشو ميذاريم برای وقتی که حالت بهتر بشه وو......"،... خب! پهلوون.... حالا خودت، تو کله ات مجسم کن که من، تو اون لحظه، باس چه حالی شده باشم و به نظر تو، در جواب اين رابط ديوس جاکش، چی باس ميگفتم و...يا.... باس چيکارميکردم!.....ها؟! .......فکرشو بکن که بعد از ماه ها توی سلول انفرادی و مکعب بودن و به دستور تشکيلاتت اعتصاب غذاکردن و بيهوش شدن و باز به دستور تشکيلاتت، اعتصاب غذاتو شکوندن و دوباره شکنجه شدن تا..... اونجائی که مجبور بشی رگ خودتو بزنی که از دست اين زندگی عنی، نجات پيداکنی، ولی از بدشانسيت، زنده بمونی که هيچ، بلکه وقتی که چشاتو وازميکنی، ببينی که جاکش بازجوت، داره بهت خون ميده وو حيرون بشی که اين ديگه چه فرمشه! آخه برای چی؟! وو....بعدش، وقتی که ميخوان از بهداری مرخصت کنن، همون بازجويه ی جاکش که بهت خون داده، بياد و مثل يه دوست همبند و هم رزم، بغلت کنه وو صورتتو ببوسه وو بهت بگه که چطوری قهرمان! و تو فکر کنی که به خاطر گافائی که دادی و خوش رقصی هائی که کردی، داره بهت نيش زبون ميزنه و از خجالت و شايدم از ترس اونکه مبادا از توی چشات، فکرای توی کله ات رو بخونه، سرتو پائين بندازی، ولی اون جاکش، دستشو بياره وو بگذاره زير چونه ات و با مهربونی، سرتو بالا بياره و با لبخند، از شايعه ی قهرمون شدنت در زندون و بيرون زندون خبر بده وو تو، باورنکنی وو مثل احمقا، بهش نيگاه کنی که يعنی چطور؟! وو.... اون، مثل يه همبند، مثل يه همرزم، مثل يه دوست که داره به کاری که کردی، افتخار ميکنه، بهت بگه که: "برای اينکه زير شکنجه، مقاومت کردی! برای اينکه، کسی رو لو ندادی! برای اينکه با ما جنگيدی! اعتصاب غذاکردی و به هيچ قيمتی، اعتصاب غذاتو نشکوندی! برای اينکه....." و.... تو، باز، از چيزهائی که داری ميشنفی، حيرونيتت، هزارهزاردفعه، بيشتر بشه و سرتو پائين بندازی و بگی که : " ولی...آخه .....خود من....خود جاکش من....که... ميدونم اعتصاب غذاموشکوندم! ميدونم که بيسکويتا وو چلوکبابای شمارو لومبوندم!... ميدونم که....." و اون، دوباره، با مهربونی، دست بگذاره زير چونت و سرتو بالابياره و باز توی چشات نيگا کنه و بگه که : " نه بابا!... نشکوندی جون تو!.... همه ی ما شاهديم که نشکوندی! چلوکباب و بيسکويتی هم توی کار نبوده وو همه ی اينائی که ميگی، خواب و خياله جون تو!". و بعدش، چنون با مهربونی، باهات حرف بزنه و برات دليل بياره که....با وجود اونکه خودت، توی دلت، صد در صد ميدونی و مطمئنی که شکوندی، که خوش رقصی هم برای بازجويت کردی، که گهم خوردی، که چلوکبابو بيسکويتا رو هم لومبوندی، ولی اونقدر گوزپيچ و آچمزت کرده باشن که يهو شک ورت داره که نکنه راستی راستی راست بگن و نشکونده باشی!... که نکنه راس بگن وچلوکبابو بيسکويتارو نلومبونده باشی!.... که نکنه راس بگن و خوش رقصی نکرده باشی!... که نکنه راس بگن.....که نکنه.... که نکنه نکنه نکنه نکنه نکنه اين و نکنه اون....، بخصوص وختی ميای توی بند و همه ميان به استقبالت، بعدش هم اون سوروسات شاهونه وو..... يه دفعه فکر کنی که نکنه داری خواب ميبينی و هی به در و ديوار بکوبی که بيدار بشی و نتونی و يه دفعه فکر کنی که بيداری و خوابی توی کار نبوده وو هی بزنی توی سر خودت که بخوابی، ولی نتونی و هی خودتو بزنی به اون راه که خوابی! بيداری! خوابی! بيداری وو اونوخت، وحشت بگيرتت که نکنه ديوونه شده باشی و يا داری ديوونه ميشی وو ....توی همه ی اون روزا و شبا که نه خوابی و نه بيدارو نه ديوونه وو نه عاقل و نه هوشيار، اميدت به اين باشه که شانس بياری و سقط نشی تا روزی که رابط جاکشت رو رو ببينی وو ريز ودرشت قضايارو، از اتاق بازجوئی، از سلول، از اتاق مکعب ها، از تاريکخونه ی اشباح، از چلوکبابی علی کونچونتانگ، از چلوکبابی جولاشکا و.... و.... و... که توی دلت تلنبار شده وو داره ميکشتت و داره ديوونه ات ميکنه، استفراغ کنی توی گوش و چشاش وبعدش که خوب از همه ی اون چرکا وو خونا وو شاشا وو گه وو عنا، خالی شدی، ازش بپرسی که خب، دوست من! رفيق من! همبند من! همرزم من! جناب رابط من! داستان ما، همين بود که بالا آورديم خدمتت، حالا تو، به ما بگو که پس اين سرو صدای مقاومت کردن و نشکوندن اعتصاب غذا و پهلوون و قهرمون قهرمونا بازی که دور ور ما راه انداختن چيه وو از کجا آب ميخوره؟! اونوخت! اونوخت! اونوخت! گوشت به منه پهلوون؟!).



( بلی پهلوان. بفرمائيد).
(اونوخت! تا اسم شکستن اعتصاب غذارو به ميون مياری، ببينی که جاکش، می پره تو حرفتو ميگه: " چی؟! مگه اعتصاب غذاتو شکوندی؟!". اونوخت! اونوخت! گوشت به منه؟!).
( بلی پهلوان. بفرمائيد).
(اونوخت..... تو، از جوابی که ميده، هزار در هزار بار حيرون تر از قبل بشی و توی همون حالی که داری فکر ميکنی که نکنه، داری بازهم خواب ميبينی، بهش بگی که: " خب، آره ديگه! پس ميخواستی نشکونم؟! دستور شکوندنو که خود جنابعالی، به من اعلام کردی!". و اون بگه که : " من؟! کی؟! کوجا؟!". و تو، تو همون حالی که داری دست و پا ميزنی که از خواب بيدار بشی، بگی که : " تو اتاق مکعب! همونجائی که قبلش، اومدی وو دستور اعتصاب غذارو به من اعلام کردی!" . اونوخت! ببينی که بيداری و طرف، داره ميزنه زيرهمه چی وو باز ببينی که خوابی وو طرف داره بهت ميگه که: " اصلن، نه تنها، خود او، دستورهيچ اعتصاب غذائی، يا شکوندن هيچ اعتصاب غذائی رو، به تو اعلام نکرده، بلکه حتا هيچکس ديگه هم نميتونسته از طرف تشکيلات به تو چنين دستوری رو اعلام کرده باشه! چرا؟! چون، تشکيلات از ريشه با اعتصاب غذای تو، مخالف بوده!". و تو، خودتو ببينی که توی خوابت، داری از خواب بيدار ميشی و توی همون حالت، از اونچه توی خوابت از رابطت شنيدی، داری ديوونه ميشی وو سعی ميکنی که خودتو کنترل کنی که نشی وو خرخره شو همونجا نگيری و نجوی وو نخوری، بلکه فقط ، ميون خواب و بيداری، توی يه جائی از ديوونگيت، داری بهش بگی که : " ولی صدا، صدای خودت بود!" و اون بگه که : " صورت منو هم ديدی؟!". و تو، يکدفعه، کور بشی وو سعی کنی که صورتشو ببينی، ولی نبينی و توی همون تاريکی، ميون خواب و بيداری و يه جائی ازديوونگيت، صدای خودت رو بشنفی که داری به او ميگی که : " معلومه که نديدم! من تو مکعب بودم و تو بيرون مکعب! چطو ميتونستم صورتتو ببينم؟!". و صدای اون جاکش رو بشنفی که از يه جائی، ميون يه تاريکی ای که قبلن بودی وو حالا نميدونی که کجا بودی، مياد و بهت ميگه که: " از کجا معلوم که بهت کلک نزده باشن و يک کسی ديگه، صدای منو تقليد نکرده باشه؟!". و تو، باز شروع کنی به دست و پا زدن که از خواب بيدار بشی وو ببينی که بيداری و توی همون بيداری، بهش بگی که : " حالا اگه فکر کنم که به من کلک زدن و يک کسی ديگه، صدای تورو تقليد کرده باشه، از کجا ميتونسته با زبون رمزی که فقط من و تو، از اون زبون خبر داشتيم، با من حرف بزنه؟!". وو يه دفعه بيدار بشی وو ببينی رو به روت واستاده وو داره بهت پوزخند ميزنه وو بهت ميگه که : " اين ديگه سؤاليه که جوابشو، خود تو باس پيداکنی!". و....تو که ديگه حالا، فکر ميکنی که صد در صد بيدار شدی، ببينی که داری ديوونه ميشی وو توی همون حالت، يهو، به ياد قضيه ی اون تاکسی بی راننده بيفتی که تو، مسافرش هستی وو اون، داره توی يکی از بزرگراه های آمريکا، با خدادتا سرعت، برای خودش، زيگزاک و ويراژ ميره وو .....توی همون لحظه ، بیغ بیغ مونیتور جلوی تو هم که توی اون عقب تاکسی نشستی بلند میشه وو به صفحه ی مونیتور که نیگاه میکنی، عکس دادش خودتو می بینی که مثل یه مجری ای، گوینده ای، چیزی، مثل این عصاقورت داده ها، توی مونیتور رو به دوربین نشسته وو داره فرمایش میکنه که بعله! برنامه...... ريزی .....پروژه ی....... خون. .....به پايان رسيده است وشرکت دارد وارد زمان بندی های اجرائی آن می شود و.... )
در همان لحظه که پهلوان داشت با شوق و ذوق قضیه ی تاکسی بدون راننده ی خودش را تعریف می کند و من با تمام وجود ، گوش شده ام ، ناگهان، صدایی که شبیه صدای آژیر خطر است از مونیتور جلوی من به گوشم می رسد و سرم را به سوی موننیتور برمی گردانم و می بینم که روی صفحه ی مونیتور، شخصی که ظاهرا، مجری ویا گوینده ای است، همراه با صدای آژیر خطری که دارد از دور دست ها می آید، می گوید: "بازهم صدای آژیر خطر!می شنوید که! اما، اين بار، به صدا در آمدن آژیر خطر، نه از طرف شرکت، بلکه از طرف "مقام عالی" بود که وضعيت را، قرمز اعلام کرده بود و به تبع آن، مسئولان بالای شرکت " آسمانی. زمينی. دريائی" و مسئول شاخه ی " تنش کش"، و نماينده ی مخصوصی از شرکت پدر، درون زير دريائی يی جمع شده بودند تا پيرامون مشکل پيش آمده، به مشورت بپردازند! کدام مشکل پیش آمده؟! مشکل پيش آمده، وجود کتابی بود به نام " آوارگان جهان، بيدار شويد!". در آن کتاب، نويسنده به قصه ای استناد کرده بود که ظاهرن قصه ای بود قديمی، اما محتوای آن قصه، اشاره داشت به پروژه ی " ادرار و مدفوعی" که پروژه ی دراز مدت شرکت جولاشکا بود و هنوز هم که بود، در آن زمان، وارد برنامه ريزی مقدماتی آن هم نشده بودند تا چه رسد به اجرا در آواردن و بهره برداری ازآن، در حالی که محتوای سمبليک آن قصه ی قديمی، خبر از اجرای پيشرفته ی پروژه می داد. خلاصه ای از آن قصه ی قديمی را با همديگر می خوانيم:
" يکی بود و يکی نبود. توی آن بود و نبود، يک دهکده ای بود که در آن دهکده، هر روز صبح، پيش از طلوع آفتاب، پروانه های بزرگ سياه رنگی از آسمان دهکده، پائين می آمدند و پس از آنکه روی زمين می نشستند و همه جا را گرد و خاک فرامی گرفت، ازدرون شکم هاشان، فرشته های سفيد پوش مهربانی بيرون می آمدند و به مردم، بسته های غذا و نوشابه می دادند و به درون شکم پروانه های سياه باز می گشتند و پروانه های سياه، به پرواز در می آمدند و در آسمان دهکده، ناپديد می شدند تا غروب همان روز که دوباره، پيدايشان می شد و مردم، ظرف هایی را که محتوای ادرار و مدفوعشان بود، به آن ها پس می دادند و پروانه های سياه، دوباره در آسمان دهکده ناپديد می شدند و به اين ترتيب، زندگی مردم دهکده، با گرفتن غذا و نوشابه به هنگام صبح و پس دادن ادرار و مدفوعشان، به هنگام غروب، سپری می شد و کودکانشان به هنگام بازی هاشان و بزرگانشان به هنگام جش هاشان، می خنديدند و می رقصيدند و می خواندند که:
زندگی، اينه.
زندگی، اونه.
زندگی، مثل يک بيابونه.
توش، پر از جنگه.
توش، پر از خونه.
گهتو بدی، جنسا ارزونه.
گهتو ندی، جنسا گرونه.........

داستان ادامه دارد......
.................................................

توضيح:
الف : برای اطلاع بيشتر در مورد "جولاشگا"، می توانيد " جنگ شرکت جولاشگا با عناصر حاضر و غایب" را در اینترنت ، گوگل کنید.
ب– "آوارگان جهان بیدار شوید"، موضوع محوری رمان " آوارگان خوابگرد" است از همین قلم که درحدود بیست چهارسال پیش، يعنی در سال 2000 ميلادی به همت " انتشارات خاوران. پاريس". منتشر شده است.
ج. برای اطلاع بيشتر در مورد علی کونچونتانک و ديگر " علی" ها، به داستان " علی معلم و بچه های مسجد پائين، دارند می آيند!" که – از همين قلم- در آرشيو سايت ، موجود است، مراجعه کنيد.