بِتسلِل اسموتریج، فاشیستی در ردای یک ستاره در پاریس

۱۲ نوامبر ۲۰۲۴، اوریان بیست ویکم

سازمان «اسرائیل جاودانه است» برای تأکید بر همبستگی‌اش با سیاستِ نسل‌کُشیِ بنیامین نِتانیاهو، مراسمِ شامِ مجلل و پرهزینه‌ای برگزار می‌کند که مهمان پُرآوازهاش بتسلل اسموتریچ، یهودی برتری‌طلبِ نژادی است. در برابر موج اعتراضی که جضورِ وی برانگیخته، گویا اسموتریچ از سفر به فرانسه منصرف شده و از طریق ویدئو‌کنفرانس صحبت خواهد کرد. این چهره‌ی بارز راست‌افراطیِ استعمارگر با رئیسِ فرانسوی-اسرائیلیِ این انجمن همراه است. برنامه‌ی او را بررسی کنیم.

انجمن اسرائیل جاودانه است (Israel is forever) روز سیزده نوامبر ضیافتی بسیار مجلل برای بسیج «نیروهای صهیونیستی فرانسوی‌زبان در خدمت قدرت و تاریخِ اسرائیل» برگزار می‌کند. نیلی کوفر نائوری رئیس این انجمن، دختر ژاک کوفر است که پس از مرگش در ژانویه ۲۰۲۱، همه سازمان‌های صهیونیستیِ فرانسوی از او تجلیل کردند. واقعیت این است که در سالهای دهه ۱۹۶۰ او را می‌شناختم: او رهبر جنبش صهیونیستیِ بِتار در فرانسه بود. من، به‌نوبه خود، در جنبش صهیونیستیِ سوسیالیستی پرورش یافته‌بودم.

کوفر که اهلِ جدلِ قهاری بود، نفرت عمیقی نسبت به عرب‌ها داشت و آن را ترویج می‌کرد. او بی‌هیچ عقده‌ای خود را متعلق به جریان راست‌افراطی معرفی می‌کرد و طرفدار الجزایر فرانسوی [یعنی ادامه‌ی حاکمیتِ استعمار فرانسه بر این کشور] بود. به‌ویژه به‌خاطر دارم که در جدلی با او، پرسیدم که چگونه می‌تواند با کانون‌های "غرب" که در آن زمان جنبشی آشکارا یهودی‌ستیز بودند، مراوده داشته باشد. به من پاسخ داده بود که آگاه است که این کانون‌ها افکار یهودی‌ستیزانه‌ی بسیاری پخش می‌کنند، ولی ارجحیت او«در این اوضاع و احوال» ، پیش‌بردن مبارزه «علیه عرب‌ها‌ و کمونیست‌ها» است. پس از آن، او در سازمان‌های صهیونیستی در فرانسه و سپس در اسرائیل که به آن‌جا مهاجرت کرده بود، به‌کار پرداخت.

«در غزه، جمعیت غیرنظامیِ بی‌گناه وجود ندارد»
دختر او، وارث بی‌چونوچرای اوست. در ۲۶ اکتبر ۲۰۲۳ او در پاریس ضیافتی ترتیب داد و در اینستاگرام اعلام کرد:

«در غزه، جمعیت غیرنظامیِ بی‌گناه وجود ندارد. تا زمانی که جنگ ادامه دارد، غیراخلاقی و غیرقابل‌تصور است که اجازه داد کامیون‌های به‌اصطلاح امدادگران وارد غزه شوند. (۱)»

روز ۳ مه، جامعه حقوق بشر (LDH) به دلیل اظهارات تکراری وی در سایت‌های گوناگونِ هوادار اخراجِ کاملِ اهالی غزه و نابودی هرچه سریع‌ترِ همه غزه، علیه نیلی کوفر-نائوری به اتهام تقدیسِ جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت شکایت کرد.
شگفت‌آور نیست که او از بتسلل اسموتریچ دعوت کرده که برای هوادارانش در پاریس سخنرانی کند. مهمان برنامه پاریس از متحدان حزب قدرت یهودی متعلق به کاهانیست پیشین (۲)، ایتَمار بِنگویر ، بوده و رهبر حزب صهیونیست مذهبی است. دو گروه در کنار هم، معادگراترین و استعمارگرترین بخش طیف سیاسی اسرائیل هستند.

الحاق واقعی بدون این‌که نامی از آن ببرند
اسموتریچ ۴۳ ساله، وزیر دارائی حکومت نتانیاهو است. او به‌ویژه موفق شده که زیر مسئولیتِ خود، نوعی وزارت فرعی ایجاد کند، که ظاهراً وابسته به وزارت دفاع بوده و مسئول «فعالیت‌های غیرنظامی» در کرانه باختری ست. برای انسان‌های تهی‌مغز، این عنوان معنای آشکاری ندارد، درصورتی‌که حاکی از دگرگونیِ پراهمیتی در؟ اسرائیل است. از ۵۷ سال پیش، این نهاد «فعالیتهای غیرنظامی» در سرزمینهای اشغالیِ فلسطین – یعنی مدیریت اهالی برای امور غیرامنیتی – زیر مسئولیت ارتش قرار داشت. با سلب مسئولیت از ارتش و قراردادن آن زیر کنترل وزیر دارائی، اسموتریچ از نتانیاهو، امتیاز غیرقابلِ اغماضی گرفت: غیرنظامیان فلسطینی، دیگر زیر اشغالِ نظامی قرار نداشته، بلکه زیر حاکمیت حکومت هستند. به معنای دیگر، و به‌صورتی نمادین، الحاقی است واقعی که نامش را نمی‌بَرَند.

این واقعیت که مسئولیت این امر با بتسلل اسموتریچ باشد، ابداً بی‌اهمیت نیست. او یکی از تندروترین نمایندگانِ بلندپروازی‌های استعماری اسرائیلی است. او در مرکز خاخامی (یِشیوا) مِرکار هاراو، مدرسه‌ی تلمودی که از سال‌های دهه ۱۹۵۰بر قوم‌گراترین بخش صهیونیسم مذهبی اسرائیل تسلط دارد، آموزش دیده است. به نظر می‌رسید که این مرکز در ابتدای کارش تا حدودی منزوی بود، ولی از نادرترین نهادهایی است که از صهیونیسم مذهبیِ توسعه‌طلب و یک ایدئولوژیِ «برتری‌طلبانه یهودی» پشتیبانی کرده و می‌کند. اما، پس از جنگ ژوئن ۱۹۶۷، که اسرائیل سرزمین‌های فلسطینی، جولان سوریه و صحرای سینا را تسخیر کرد، این مرکزِ خاخامی نقش برجسته‌ای در آموزش جوانان ایفا کرد که منجر به رشدِ پایدارِ راستِ استعماری مذهبی شد که تا آن‌زمان در حاشیه قرار داشت، و به‌تدریج ایدئولوژیِ برتریطلبانه‌ی یهودی‌اش را در سراسر جامعه اسرائیل جاانداخت. در درازای نیم قرن،از این مرکز، برای تأسیسِ ده‌ها، شاید هم، صدها مدرسه‌ی مشابه الهام گرفته اند که در آن‌ها نظریه‌ی مسیحایی (آخرالزمانی) و برتری‌طلبی یهودی حاکم است، جایی که نژادپرستیِ ضدِعربی یا مسلمان‌ستیزانه به‌اندازه‌ای بالا‌رفته که بسیار با یهودی‌ستیزی رایج در مدرسه‌های سازمان دولت اسلامی (داعش) هم‌خوانی دارد.

درست مانند بن گویر، اختلاف اسموتریچ با نتانیاهو در این است که در چهرهای با نقاب به‌پیش نمی‌رود. هر قدر که نخست‌وزیر اسرائیل، قهرمان طفره‌رفتن است، برعکس، اسموتریچ اغلب به‌همان میزان شفافیت خیره‌کننده‌ای دارد. و اگر بن گویر پیرو استفاده از خشونت است، اسموتریچ خود را مرد سخن تلقی می‌کند و لی با این‌که متمدانه‌تر رفتار می‌کند، همان اندازه تندرو است. هنگامی‌که یک دختر نوجوان فلسطینی، اَحِد تمیمی به خاطر جسارتی که با سیلی‌زدن به یک افسر اسرائیلی از خود نشان داده بود، به هشت ماه زندان محکوم شد، اسموتریچ اظهار افسوس کرد: «آن دختر دست‌کم می‌بایست گلوله‌ای در کاسه زانو دریافت می‌کرد »(۳). او که حقوقدان تحصیلکرده ای است، در نزدیکی کِدومیم، شهرک استعماری در کرانه‌باختری اشغالی بر روی زمینی غصب‌شده زندگی می‌کند. «طرح» رسمی استقرار کولون‌های اسرائیلی شامل آن نمی‌شد.

اسموتریچ از همان نخستین قدم‌هایش در جنبش راست افراطی استعمارگر وارد شد. اولین حرکت او، ایجاد انجمنی قضائی برای محکوم‌کردن فلسطینیانی بود که در صدد ساختن خانه‌ای یا بزرگتر کردن مسکنشان، بدون داشتن جواز ساخت بودند (زیرا اسرائیلیان فقط ذره‌ذره گواهی ساخت [برای فلسطینی‌ها] صادر می‌کردند)، پدیده‌ای که هم متوجه فلسطینی‌های سرزمین‌های اشغالی و هم شهروندان فلسطینی اسرائیل بود. در سال ۲۰۰۵، او را همراه با ۷۰۰ لیتر بنزین دستگیر کردند که گویا در تدارک انجام یک سوءقصد بود. پرونده باز نشده، بسته شد .

خیلی زود، او وارد سیاست شد. در سال ۲۰۱۵ به نمایندگی مجلس انتخاب شد و در درون «تکوما» (نوسازی)، حزب کوچکی که حنان پورات، تأسیس کرده بود، چهره‌ی مشهوری که برای «اسرائیل بزرگ» مبارزه می‌کرد و بسیار فعال بود. پورات نیز از شاگردان پیشینِ یشیوای مرِکاز هاراو بود. اسموتریچ تقریباً همه وقت نمایندگی‌اش را صرفِ تبلیغ برای توسعه مستعمره‌سازی در کرانه باختری و «یهودی‌سازی» بیت‌المقدس می‌کرد. از آن پس، او چندین بار به مقام وزارت رسیده است. از این به‌بعد، با توجه به مقامش در رأس وزارت دارئی و «مدیرت غیرنظامی» کرانه باختری، دو اهرم اساسی برای تسریع مستعمره‌سازی را در دست دارد. این مهمترین موضوع «برنامه تعیین‌کننده» اوست، برنامه‌ای که با فروتنی در سال ۲۰۱۷ به‌عنوانِ «تنها امید» برای آینده‌ی دولت یهود معرفی کرده است.

«طرح» نسل‌کشی در سه نکته
این متن چهل صفحه‌ای بر یک سرآغازِ اساسی متکی است: «فلسطینیان وجود ندارند»، یک «خلق فلسطینی» هم وجود ندارد. مسئله، تقلب در هویت است، هویت‌سازی که می‌خواهد تلقین کند که در فلسطین دو خلق وجود دارند، درحالی‌که، در واقعیت فقط یک خلق، خلق یهود وجود دارد، مابقی انسان‌هایی هستند که فاقد وجدان ملی اند. او توضیح می‌دهد که با حرکت از این واقعیت، همه حکومت‌ها از داوید بن‌گوریون تا نتانیاهو، در جستجوی راه‌حلی برای همزیستیِ دشوار بین این دو بودند. و این خطای فاحشی بود، زیرا فقط یک خلق بر روی سرزمینی زندگی می‌کند که خدا به‌صورت برگشت‌ناپذیری به او داده است، و توده‌ای از «موجودها»، عرب‌ها که فقط دارای هویت شخصی هستند و ازاین‌رو، هیچ حق مشروعی به عنوان جماعت ندارند. این به‌اصطلاح «خلق فلسطین» را فقط با نیتِ انکار حق موجودیت اسرائیل مطرح می‌کنند.

همه چیز از این اعتقاد سرچشمه می‌گیرد. «تا زمانی که براین ایده تکیه کنیم که قرار است این سرزمین دو جماعت دارای آرمان‌های ملی را بپذیرد، صلح هرگز فرانخواهد رسید» (۴). از این رو، «باید از بررسی مناقشه [اسرائیل-فلسطین] دست برداشت، کاری که رهبران ما تاکنون انجام داده‌اند؛ آن‌چه باید کرد، مغلوب کردن آن است». از رود اردن تا دریای مدیترانه، «فقط برای یک حق تعیین سرنوشت جا هست»، آن هم حق تعیین سرنوشت یهودیان.

برای رسیدن به این هدف، اسموتریچ طرحی سه مرحله‌ای ارائه می‌دهد:

۱ - «ایجاد شهرها و شهرک‌های مستعمره‌نشین جدید در عمق سرزمین [فلسطینی] و انتقال صدها هزار کولون (مستعمره‌نشین) اضافی (...) برای فهماندن [به فلسطینیان] به‌روشنی که واقعیت یهودیه و سامره [واژه کتاب مقدس برای کرانه باختری] غیرقابل بازگشت است»؛

۲ – در برابر فلسطینیان دو گزینش وجود دارد: «دست‌کشیدن از آرمان‌های ملی‌گرایانه و تسلیم‌شدن به عنوان فرد» یا رفتن. کجا؟ در کشوری دیگر -عربی یا جاهای دیگر. این دیگر مسئله‌ی اسموتریچ نیست؛

۳ – اما در مورد کسانی که میخواهند بدون تسلیم‌شدن بمانند، همه آن‌ها به طور جمعی «تروریست» محسوب خواهند شد و ضربه‌های مشت‌های آهنین ارتش اسرائیل را تا آخرین نفر تحمل خواهند کرد.

اسموتریچ می‌پذیرد که این طرح عاری از مانع‌های اخلاقی نیست، ولی «از هر لحاظی، عادلانه‌ترین و اخلاقی‌ترین طرح است – یعنی تاریخی، صهیونیستی و یهودی»، و هم‌چنین «تنها گزینه‌ای که به یک صلح آرام هدایت می‌کند».

مابقی بین یک بینش مسیحایی و دفاعیه‌ای به سود خویش برای توجیه باج‌گیری نسبت به فلسطینی‌هاست. او توضیح می‌دهد، بدین‌ترتیب، امکان دارد اوضاعی که زیر اشغال بر آنان تحمیل شده، برای کسانی که زیاد در جریانِ واقعیت اسرائیل نیستند، غیرعادلانه به‌نظر آید، ولی باید ویژگی‌های محلی را نیز در نظر گرفت.

«تطابق با واقعیتی تازه، راه‌حلها و آرایشهای جدید را نیز در بر می‌گیرد، که دفاع از آن در وضعیتی دیگر کار دشواری است، ولی به‌یقین در موقعیت دولت اسرائیل موجه است.»


خلاصه، اشغالگری اسرائیل، طعم و بوی آپارتاید* را دارد، اما به‌عقیده‌ی وزیر، آپارتاید نیست. او فقط می‌پذیرد که اجرای این طرح مشکلاتی ایجاد خواهد کرد، ولی:

«ایمان به عادلانه‌بودن قضیه ما حیاتی است و کسانی که فاقد آنند، برای دفاع از این مطالبات که عرب‌های یهودیه و سامره از ارمان‌های ملی خود به نفع آرمان‌های ما دست بکشند، با دشواری روبرو خواهند شد».

جمله‌ای که از آغاز صهیونیسم بیش از بقیه گسترده شده، چیست؟: «گزینه‌ی دیگری وجود ندارد».

نابودی کاملِ عمالیق
این سند نمایانگر فلسفه بتسلل اسموتریچ درباره مسئله‌های گوناگون نیز است. مبارزه با تروریسم جای ویژه‌ای در آن دارد. او در این نکته تردیدی ندارد که اگر بدون هراس و ترحم ، نیرو و امکان گذاشته شود، «در لحظه‌ی مشخصی، سرخوردگی از مرز نومیدی گذشته و [تروریست‌ها ] را به پذیرش این واقعیت سوق خواهد داد که آرمانشان هیچ بختی ندارد تا به نتیجه برسد». پس از کسبِ تسلیم دشمن، «غیر فلسطینی‌ها» در پیرامون شهرهای اصلی‌شان، به شش «منطقه شهری» دست خواهند یافت. چرا نه به یک مجموعه؟ غیرممکن است: عرب‌های الخلیل (حبرون) شبیه به عرب‌های رام‌الله نیستند، که آنان نیز مثل عرب‌های نابلس نیستند، که آن‌ها نیز با عرب‌های اریحا متفاوت هستند. اگر این یک فکر استعماری پوسیده بود، بر می‌خندیدیم. ولی پشت سرش استدلالی خوابیده است: «تقسیم به حکومت‌های منطقه‌ای، همه‌ی جماعت‌های ملی فلسطینی و هر آرمانخواهی برای کسب استقلال را از هم خواهد پاشید.»

در واقع، «طرح تعیین‌کننده» که یکی از نمایندگان جنبش افراطی در زمانی که اقلیت بود، تدوین کرده ، در گذشته نیز، شیوه‌ی تفکری بود که در بخش بزرگی از جمعیت بسیار حضور داشت. پس از کشتار ۷ اکتبر ۲۰۲۳، ایده‌هایی که اسموتریچ ترویج می‌کرد پژواک مردمی بی‌سابقه‌ای یافت. گفتارهای وزیران و نمایندگان مجلس، تفسیرهای رسانه‌های بزرگ یا شبکه‌های اجتماعی، اینک از آن‌چه در گذشته در مورد لزوم «نابودیِ کاملِ عمالیق» در اسرائیل شنیده می‌شد، فراتر رفته است. عمالیق چهره‌ی نمادِ شرارت در کتاب مقدس است که به‌مثابه خطرناکترین دشمن عبرانی‌ها معرفی شده است و از این‌پس، در وجود فلسطینی‌ها تجسم می‌یابد.

در چنین فضایی، اسموتریچ رضایت کامل کسب کرده است. شش هفته پس از ۷ اکتبر، او اعلام کرد که در کرانه باختری «دومیلیون نازی وجود دارد که همان‌گونه که نازی‌های حماس-داعشی از ما نفرت داشتند، آن‌ها نیز از ما متنفرند» (۵). در ماه اوت ۲۰۲۴، او تأسف‌اش را در تلویزیون سی اِن اِن بر زبان آورده بود: «در واقعیت کنونی جهانی، هیچ‌کس در جهان ما را آزاد نخواهد گذاشت که ۲ میلیون نفر را [در غزه] گرسنه و تشنه نگه‌داریم، گرچه تا زمانی که گروگان‌های ما را رها نکرده اند، این امر درست و اخلاقی است.» (۶)

مایه‌ی شگفت است که دیوان جنائی بین‌المللی **که برای بنیامین نتانیاهو و یوآو گالانت، وزیر دفاع پیشین او به اتهام «استفاده از گرسنگی به‌عنوان سلاحِ جنگی و چند مورد دیگر، پرونده‌ای گشوده ست، اما به اسموتریچ برخورد نکرده است.

برای تکمیلِ تصویر، شایسته است بیافزائیم که این مرد، علاوه بر برتری‌طلبی نژادیِ یهودی، آشکارا با رهایی زنان دشمنی قاطع داشته و با وسواسی فکری ،«منحرفان جنسی» را طرد می‌کند؛ علاوه برآن، او طرفدار استقرار رژیمی خودکامه است. اسموتریچ در یک نوار ضبط‌شده‌ی فاش‌شده با لاف‌زنی می‌گفت: شاید من راستِ‌افراطی، همجنس‌گراهراس، نژادپرست، فاشیست باشم، ولی روی حرفم وامی‌ایستم» (۷).

مردی که انجمن «اسرائیل جاودانه است» می‌خواست روز ۱۳ نوامبر در پاریس با عزت و احترام از او استقبال کند، از این قماش است.


زیرنویس‌ها:
2 – جنبش راستافراطی استعماری، که در سال 1988 به اتهام «نژادپرستی» از شرکت در انتخابات محروم شد.