هجران

ای من گرفته بوی تو! تا عالم ِ جان آمدم
از خوی طراری چنین؛ پیشت پریشان آمدم
اول کشاند دست را ؛ وآخر گدازد مست را
مستم؛ خمارو سرگران ، پر درد و پیچان آمدم
باریکه راهی پر خطر؛ تاریک و من بی پا و سر
حیران و از خود بی خبر ؛ افتان و خیزان آمدم
ای من فدای روی او؛ غرقم میان ِ جوی او
چون سنگ ریزه بر کفَش؛ گِلخوار و غلطان آمدم
دل تا برش زاری کند؛ او بیش بیزاری کند
هجران کشید ام سوی تو؛ گم کرده کاشان آمدم
***
«باش اینچنین بی خانمان ؛ وز خانه داران بی نشان
تا من رفیق و همدم ِ این خانه ویران آمدم
آن دل ستان جادوی من؛ سحرش ز سرّ ِ روی من
نازش نیاز ِ کوی من ؛ اینک به سامان آمدم
بی روی او عاقل بدی؛ بنشسته و کاهل بدی
در سیل و طوفان بردمت؛ پیش ات شتابان آمدم
خود درغمش جاهل شدی؛ کافرشدی؛کامل شدی؛
و آوردت آخر سوی من ؛ بنگر چه تابان آمدم !»
بینش چه بینایی کند، تا سینه سینایی کند؟**
عشق است و با گام ِ ازل تا کفر و ایمان آمدم

https://wahshi.blogfa.com/