بی‌بی‌سی: چند شاهد عینی در تهران جان‌باختن کیانوش سنجری، فعال و زندانی سیاسی پیشین را در پی اقدام به «خودکشی» او تایید کردند. در آخرین پست حساب ایکس آقای سنجری که قبل از جان‌باختنش منتشر شده، آمده است: «هیچ‌کس نباید به‌خاطر بیان عقایدش زندانی شود. اعتراض حق هر شهروند ایرانی است.»
چند فعال سیاسی تأیید کرده‌اند که شاهد جسد شخصی بوده‌اند که در مرکز تهران خودکشی کرده و شواهد حکایت از آن دارد که متعلق به آقای سنجری است.عبدالله مومنی و حسین رونقی، از فعالان سیاسی که هر دو سابقه سالها حبس در زندان اوین را دارند، از محل حادثه گزارش داده‌اند که آقای سنجری در مرکز تهران درگذشته است.
مهدی (کیانوش) سنجری‌باف ۴۲ ساله، صبح ۲۳ آبان به وقت محلی در توییتی در شبکه اجتماعی ایکس نوشته بود که اگر تا ساعت ۷ عصر، فاطمه سپهری، نسرین شاکرمی، توماج صالحی و آرشام رضایی، چهار زندانی سیاسی از حبس آزاد نشوند، خودش را خواهد کشت.
او نوشته بود: «در اعتراض به دیکتاتوری خامنه‌ای و شرکایش به زندگی‌ام پایان خواهم داد. شاید تلنگری باشد.»
آقای سنجری پارسال در همین روز (۱۳ نوامبر، ۲۳ آبان ۱۴۰۲) در توییتی، پروفایل خود را در این شبکه «به دلیل برکناری از کار و معیشت به علت دگراندیشی، فقر و نیاز به خرید آذوقه و هزینه درمان» برای فروش آگهی کرده بود.
او پیشتر تصاویری از کارگری و جابجایی بسته‌ها منتشر کرده بود. حساب ایکس او در آن زمان حدود ۹۱ هزار دنبال کننده داشت. او سابقه چندین بار بازداشت و زندانی شدن داشت.
او بعد از چند سال سکونت در آمریکا مهرماه ۱۳۹۵ به ایران بازگشت و چند روز بعد، بازداشت و به ۱۱ سال زندان (پنج سال حبس تعزیری، ۶ سال حبس تعلیقی) و دو سال ممنوع‌الخروجی محکوم شد.
آقای سنجری در فروردین ۱۴۰۱ پس از طی مدت زندان و ممنوع‌الخروجی، دوباره ایران را ترک کرد اما مدتی بعد بازگشت و دوباره بازداشت شد.
او سپس در پی «موافقت» رهبر جمهوری اسلامی ایران با عفو «دهها هزار» زندانی، آزاد شد.
او به «تبلیغ علیه جمهوری اسلامی» متهم شده بود. آقای سنجری پیشتر گفته بود که وزارت اطلاعات این اتهام را بر اساس اظهارنظرهایش در شبکه‌های مجازی به او وارد کرده ولی او این اتهام‌ها را رد کرده بود.
او ساعت ۷ شب عکسی در حساب ایکسش منتشر کرد و سپس در آخرین پست حساب ایکس خود نوشت: «زندگی من پس از این توییت به پایان خواهد رسید اما فراموش نکنیم که ما برای عشق به زندگی جان داده و می‌دهیم و نه مرگ.» او آرزو کرده بود که «روزی ایرانیان بیدار و بر بردگی چیره شوند.»
