عکسِ ترا که دیدم... خیره ماندم... نگاهم بارانی شد و نوشتم...
برای اکبر ذوالقرنین
تکیده ای وُ تکیه داده ای برین عصا
ولی به سانِ آن درختِ سربلندِ ما
پُر از جوانه های بیقرارِ روزگار
نگاهِ تو غمین ولی بهاری وُ رها
خوشا شکوفه های شادیِ نگاهِ تو
که زندگی سُراید از صفایِ تو وفا
همیشه رنجِ دیگران غمین کُنَد ترا
شکسته قلبِ تو زِ روزگارِ ناروا
کنارِ دردِ بی امانِ این وُ آن ببین
زمانه می زند به تازیانۀ جفا
به جنگِ جان گُسل گران جنون وُ جاهلان
به کُشتنِ شرف به شرمِ عشقِ بی بها
به جانِ زخمهای آدمی که جار می زنند
کجایِ این جهانِ مُرده؛ زنده ای خدا!
به جادوانِ جاری وُ جریحه های روح
که جان پناهِ آدمی نشانه؛ ناکجا
به جانیان وُ جابرانِ فتنه وُ فریب
که جور وُ کینه قاتلی به مسندِ قضا
به گریه ها وُ خنده های گُل نگر دلا
به راز وُ مرزِ کوچه های کوچِ انتها
نشسته ای وُ خیره ای به راهِ رفته ات
ترا به عشق وُ زندگی قَسَم مَرو؛ بیا
بیا که با تو سر کُنَد خزانِ خود زمین
به نم نمِ قشنگِ رُستنِ گُلِ سرا
بیا که تازه اولِ سرودِ مستی است
پیاله های مَی بشُوید از زمان عزا
بیا صدا وُ جشنِ روشنِ پرنده باش
که اتحادِ ما رها کُند پرنده را
بیا کنارِ شبچراغِ شعر وُ شاعری
شُکوهِ شِکوه های شاعرانه آشنا
شراب وُ اشکِ شعر وُ نوش نوشِ عاشقان
شکفتنِ شمایلِ مشعشعِ سُها
شباشب وُ حضورِ شعلۀ شقایقی
دهد بشارتِ نشاط وُ شادی وُ بقا
ترانه های مست وُ رقصِ واژه های ماه
به رویِ خاکِ خوبِ بی ریایِ بوریا
مگو که ذهنِ من پُر از خزان وُ خستگی ست
مگو که انزوا وُ این خزان مرا سزا
کتابِ غم وَرَق خورَد به دستِ بادِ سرد
بمان تو مهربان وُ نازنین وُ بی بلا
چه باک اگرچه غنچه چهره اش شود چروک
دوباره سبز وُ سرخوش آید وُ زَنَد ندا:
که ای عزیز وُ بهترین رفیقِ من بیا
ترا به جانِ عاشقی مشو زِ من جدا
اگرچه جان به ناکجا غریب وُ خسته است
ولی دلِ گرفته می زند ترا صدا...
سه شنبه 24 مهرماه 1403///15 اکتبر 2024
