نشسته ام من ، به زیر ِ باران
و می کشد سَر
ز هر طرف برابَرم زمستان.
زِ ترس ِ گنُگی که خونَِ رگ ها
رِسَد به انجماد و یخ زند جان،
اجاره داده ام دِلَم را به عشق،
ولی نه آسان.
به سانِ خطّی که در توازی به خطِ دیگر
نمی بَرَد ره به سوی پایان
زِ گّرگ ِ‌پیری نمی گریزم
نبوده هرگز در این گذر هراسان.
چو رود ِ جاری پر از تلاطم
بیا و بُگذَر
گَهی به نرمی ، گَهی خروشان!
پس از گذشتن نکن نگاهی که در قفایت
کسی نمانده به زیر ِ‌باران
ویا میانِ یخ ِ زمستان،
همین ز ِ‌بودن، مرا کفایت.
----------------------------------------------------
شنبه ۱۳ ژوییه ی۲۰۲۴
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
