زیرِ پیرهنِ سیاهِ ابر

چون نرمایِ نسیم
درسینه
اما
غرشِ رعد
خروشان
گاه
با شورِ قدمهایِ غزل
از پیرِ شیراز
گاه
با شگفتیِ حماسه
که
جاریست از حکیمِ توس
می آیم
می آیم خنده زنان
تا
بنشانم بر گورت
خشتی از لعنت وُ ننگ
همچون
جادویی نیشابوریِ شعر
-گفتمت:
از یاد مَبَر
پچپچه ی چهار فصلِ
عزایِ باد را
و
وعده یِ طلائی نور
گمگشته زیرِ پیرهنِ سیاهِ ابر
پُر بودم من
از فریادِ سکوت
بال می زدی تو اما
در آسمانِ غم زده ام
-گفتی:
خدایِ سالِ شصت
و
ساختی قفسها از استخوانِ من
و
در چشمانم
آیه هایِ سُربیِ غارت وُ مرگ
تا
فتحِ وقاحتِ تو را
با تابوتِ خویش
میانِ غربتِ نفس گیرِ میهنم
به دوش بَرَم
چه خیالِ خامی با تو
ای شب زده یِ حقیرِ ترس
خرامان
اما
با شوکتِ ماه وُ آئینه وُ نور
می آیم
می آیم
تا
بر گورت
نهالِ زقّومیِ پایان را
بنشانم

15/05/2024
رسول کمال
__________________________

زقّوم

نام درختی است در جهنم که میوه های تلخ بار می آورد

این شعر را با صدای شاعر بشنوید