گذرگاهِ مرگ...

سقوطِ ابراهیم رئیسی و شرکا:از مجمعِ جلاد وُ جانی چند تن کمتر؛چه بهتر

گذرگاهِ مرگست این زندگی بی گمان
ترا هم رسید آخر آن بادِ سردِ خزان
چه سختست وُ خوف آور آن دَمدَمایِ سقوط
چه وِردی بخوانی چه گویی؛بگویی اذان!
به یاد آمد آیا ترا اِذنِ رنجِ وطن؟
جوازِ جهنم ترا آمد از آسمان
ترا ترس وُ حیرت گرفته در آغوشِ خویش
تن ات را تبِ مرگ سوزانَد اندر نهان
بجویی زِ هر ذره راهِ نجات وُ گریز
پریشان شَوی وُ ندانی زمین از زمان
بنالی ز کردار وُ گفتار وُ رفتارِ خویش
ترا گریه گیرد گریبان به دردِ گران
ترا سایه هایی بگیرند در چنگِ مرگ
ندانی کجایی کجا می رَوَد کاروان
به زانو درآیی بیفتی به خاکِ غریب
پشیمان شَوی شرم وُ عذر آوری در میان
عذاب آید وُ در حصار آوَرَد روحِ تو
دَراُفتی به مُردابِ گردندۀ بی امان...
نگه کردم وُ در دلم زنده شد داغِ یار
ز هر سو بجوشید فواره خوِن عیان
کنون یادِ یارانم آمد به یادِ زمان
که باران ببارد به هر گوشۀ خاوران
ز چشمِ دلِ عاشقِ منتظر مانده ای
که آزادی اش آید وُ مادرِ مهربان
عروس اش بیاد ببوسد لبِ غنچه اش
نیامد مگر بانگِ مرگی گران وُ دَمان
بلی مُرد در سینه اش شادی وُ آرزو
چه کردند با برگ وُ بارِ درختِ جوان
از آن پس ندیدم دگر خندۀ مادرم
کنون او زمین گیر وُ افسرده وُ ناتوان:
هنوزم نگاهم به راهِ سفر رفته ام
ندانم کجا گم شد آن گوهرم بی نشان
زِ فرزندم آخر چه آورده ای یادگار
یکی کوله وُ کفش وُ پیراهنی ارمغان!
ندیدی که غم کُشت تاب وُ توانِ مرا
جگرگوشه ام کو کجا رفته ای بی مکان
کجا خفته ای تشنه وُ گُشنه وُ بیقرار!
بمیرم برایت،مرا،مادرت را مَران
فراق ات دلم را شکست وُ تنم خسته شد
چه مانده مرا جز ملالی وُ اندوهِ جان...
به مادر چه گویم که من خفته ام زیرِ خاک
ندانم چه شد شورِ پروازم وُ آشیان
چه گفت وُ چه آورده آن دیو در خانه مان
نیاورد جز مرگ وُ گور وُ غمِ رایگان
چه کرد آن هیولای هول وُ دروغ وُ فریب
به آزادی آمد گزندی چنان ناگهان
کنون مرگ آمد سراغِ شما ناکسان
یکایک به نوبت به دوزخ دوان وُ روان...

دوشنبه 31 اردیبهشت ماه 1403///20 ماه مه 2024