چندی پیش گزارش مستندی درباره زندگی یک جراح قلب سوئیسی در تلویزیون آلمان به نمایش گذاشته شد. این پزشک سالها قبل یک مرکز جراحی قلب در ژنوبا امکانات مدرن تاسیس می کند. بمرور زمان آوازه فعالیت و مهارت های وی بالا گرفته و چندین جراح دیگر قلب به تیم او می پیوندند. او زمانی که شخصا بیش از هزار عمل قلب انجام داده بود و دراوج حرفه اش قرار داشت ، در میانه پنجاه سالگی تصمیم به بازنشستگی در جراحی قلب میگیرد و وارد اشتغال در زمینه کاملا متفاوت می گردد.او در مستند تلویزیونی اظهار میکرد که از نوجوانی علاقه وافری به رانندگی تریلی داشته و تصمیم گرفته که به آرزوی دیرینه خود جامه عمل بپوشاند.
معمولا اکثر افراد آرزوهائی شبیه به این جراح ازدوران جوانی دارند. آنهایی که آرزویشان برایشان خیلی خواستنی و رویائیست تحقق آن را به دوران بازنشستگی موکول میکنند ولی آن موقع، توان لازم از لحاظ روحی و جسمی برای برآورده شدن آرزویشان را در خود نمی بینند.
کشور سوئیس در زمینه تولید شکلات و مواد خام آن به سایر کشورها شهرت جهانی دارد. این جراح یک تریلی که روی آن یک تانک بیضوی شکل که قابل حمل شکلات داغ را دارد میخرد و شروع به کار دراین زمینه میکند.او شکلات مایع گرم پرشده تانک در سوئیس را با رانندگی تریلی خود به کشورهائی نظیر بلژیک ، ایتالیا و هلند برده و درکارخانجات شکلات سازی آنها تخلیه میکند. وی میگفت لذتی که ازدیدن مناظر طبیعی جاده ها رامی برد حاضر نیست با هیچ چیز دیگری عوض کند. طبق روش اکثر راننده های کامیون و تریلی در جاده ها،هنگام مشاهده مناظر،آهنگهای مورد علاقه اش را هم گوش میدهد. پس از رسیدن به مقصد ، شیلنگ تخلیه شکلات از تانکر به ورودی مخزن در مقصد را شخصا نصب کرده و تمام مراحل تخلیه شکلات مایع را به تنهائی انجام میداد. وقتی که تریلی احتیاج به شسته شدن داشت ، شخصا آنرا به کارواش برده و تریلی را خودش می شست.
ازنکات بسیارجالب گزارش این بود که بعضی از جراحان قلب همکار وی در کلینیک ژنو، به تناوب در موقع مرخصیشان در کنار وی می نشستند و ضمن تماشای مناظر، از صحبت با دوست سابق جراح قلب و بنیان گذار کلینیک شان لذت میبردند.
این روال چنان بین آن جراهان خواهان داشت که برای حضوردر کنار رانندگی دوست سابق شان باید رزرو میکردند. مشاهده این گزارش برای من فوق العاده جالب و آموزنده بود. تقریبا در تمام کشورهای دنیا ، ارزش اجتماعی و قضاوت در باره یک فرد برمبنای جایگاه وی از نظر شغلی ، تحصیلات ، ثروت و در نهایت طرز رفتار او با دیگران سنجیده میشود.
تصمیمی که این جراح گرفته بود تمام معیارهای ارزشگذاری رایج را درهم ریخته بود. همه ما میدانیم که زندگی از نظر زمانی محدود و چه بسا بسیار کوتاه است. رفته را نمیتوان به جوی باز گرداند وافسوس هم هیچ دردی را دوا نمیکند. در واقع همه ما تا آخرین نفس زنده هستیم ، اما اینکه آیا زندگی کردن را هم یاد گرفته و آنرا درعمل اجرا میکنیم مفهوم کاملا دیگری دارد. یادم می آید اولین سطررمان کلاسیک مشهوری با این جمله شروع میسد : «بزرگترین هنردر زندگی ، " زندگی کردن" است. مفهوم این جمله در این نوشتار شرح داده شده است.
گرچه باید درنظرگرفت که این جراح تصمیمش را زمانی گرفته بود که از نظر مالی ادامه زندگی بوضع سابق را داشت اما نکته مهم دراین باره کشتن غرورونفس ظاهربینی وحالت آزادگی روح و روان او در این تصیم است. هرشخصی در طول زندگی بسته به شرائط خود ولودر مقیاس های بسیار کوچک قادربه زندگی کردن ازنگاهی دیگراست. متاسفانه چنین اقداماتی عموما در کشورما ایران عار، نزول مقام و سرشکستگی تلقی میشود ولذا باید بگوئیم که عموم ایرانیان در واقع نه برای خود بلکه بخاطر دیگران زندگی میکنند. من شخصا شاهد نمونه های متعددی از نحوه زندگی آلمانی ها درموضوع یاد شده، درمقیاس های مختلف بوده ام. در این کشوربرای یک پزسک متخصص رده بالا ، یک مهندس عالیرتبه شرکتی عظیم و یا سیاستمدار بنام ،عملی کاملا عادیست که در باغچه منزلش باغبانی بکند ، نرده های جلوی حیاطش را رنگ بزند و یا با لباس ورزشی در پارک ها بدود. چنین صحنه هائی را شاید در تمام طول عمرمان در ایران هرگز مشاهده نکنیم.
برای زندگی کردن و نه تنها زنده بودن ،هیچ شرط خاصی پیش فرض نیست. اما درهمه موارد " شهامت " و"اراده"عناصراصلی میباشند. انسانهای بسار محدودی مثل جراح یاد شده این شهامت را دارند ولی میتوانیم ازاین نوادرهرچه قدراندک هم باشد یاد بگیریم تا ما هم در حد توانائی و امکاناتمان به این حیات مختصردر این حهان فانی قدری معنی و رضایت بدهیم.
محمدتقی طیب هامبورگ - می دوهزاروبیست و چهار
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
