در ذهنیت حاکمیت و فرهنگ سیاسی جامعه هرگونه اعتراض هر چند مسالمت آمیز بعنوان عملی برای تغییرو براندازی حاکمیت نهادینه شده است. نیروهای افراطی دردرون حاکمیت و دراپوزیسیون درایجاد این ذهینت نهادینه شده منافع مشترک داشته اند.
گروهها و سازمان های زنان به ویژه در خارج از کشور با همدستی و یا سکوت و تمکین در برابر فشار افراطی ها در نهادینه شدن این ذهینت نقش زیادی داشته اند.
این ذهینت نهادیه شده بطورطبیعی واکنش خشونت آمیز حاکمیت را در برابهرگونه اعتراض هرچند مسالمت آمیز را بوجود آورده است.
نظریه پردازان جنبش زنان مشکل اصلی و مانع پیشبرد خواسته های زنان را خشونت حاکمیت ارزیابی می کنند. جنبش زنان از نظر حاکمیت بخشی از اپوزیسیون است که با عملکردهای خود هدف براندازی حاکمیت را دارد.
نمی توان بدون ریشه یابی ایجاد این خشونت با آن مقابله کرد و صرفا به تکرار محکومیت آن بسنده کرد.
جنبش زنان هنوز نتوانسته خود را در ذهنیت حاکمیت و جامعه بعنوان نیرویی مستقل از اپوزیسیون افراطی با هدف براندازی خشونت آمیز نشان دهد.
در فرهنگ انقلابی زده که زندان و شکنجه تقدس می شود، رفرمیست بودن سخت ترین مبارزه است و باید همزمان در برابر خشونت حاکمیت و اپوزیسیون افراطی ایستاد.
جنبش زنان در ایران با از دست دادن بهترین های خود در زندان ها و تبعید در برابر اپوزیسیون افراطی با سکوت تمکین کرده است و در اعتراضات اخیر تمام اعتبار خود را در خدمت نیروهای افراطی قرار داد و به استفاده ابزاری زنان در ایران بوسیله استراتژی های افراطی رسمیت بخشید.
چه چشم اندازی از آینده می توان ترسیم کرد؟
در ابتدا باید پذیرفت که ارزیابی های کنونی دیگر به استراتژی و چشم انداز جنبش زنان پاسخ نمی دهند. " تلاش برای سازماندهی جنبش های مدنی .....نافرمانی مدنی بعنوان راهکار .... گسترش گفتمان خشونت پرهیز ...ایجاد اهرمهای سیاسی برای تغییرات قانونی ...گرد هم آوردن نیروهای سیاسی بر اساسی شناسایی چالش های اصلی ... ایجاد مسیر های دموکراتیک با گسترش گفتمان خشونت پرهیز "( نوشین احمدی خراسانی ).
در ادامه نیاز به ارزیابی واقع بینانه از تغییرات در رهبری حاکیت سیاسی است.
می توان این احتمال را درنظر داشت که حاکمیت بعد از رهبری کنونی با دست بالای نظامیان خواهد بود و هر گونه رهبری قانونی نمادین بوده و تابع نظامیان خواهد بود.برای نظامیان و نقش قاطع آنان در اقتصاد و موضوع امنیت، می توان امیدوار بود که نوعی واقع گرایی در روابط داخلی با مردم و روابط خارجی همراه باشد.
این تغییرات در حاکمیت می تواند فرصت استثنایی برای جنبش زنان ایجاد کند. جدا شدن از استراتژی ها و نیرو های برانداز خشونت طلب و تدوین و بیان روشن استراتژی رفرمیستی و خواسته های زنان در جهت رفاه عمومی زنان و مردم، می تواند از استفاده ابزاری زنان در خدمت استراتژی و نیروهای افراطی با هدف براندازی خشونت آمیز باشد.
این استراتژی جدید می باید تغییر ذهنیت حاکمیت و جامعه مبنی بر جنبش زنان بعنوان بخشی از اپوزیسیون افراطی را هدف اصلی قرار دهد و بطور قاطعانه استراتژی خشونت آمیز براندازانه را محکوم کند.
اگر بدرستی برای جنبش زنان " اساسی ترین مانع سد راهشان خشونت است " (همان) مقابله با ریشه این خشونت بدون مبارزه قاطع جنبش زنان علیه استراتژی افراطی براندازی خشونت آمیز، غیر ممکن است.
در دو سال گذشته جنبش زنان با گوش به فرمان بودن به استراتژی های افراطی در خطر تبدیل شدن به نیرویی خنثی شده اند.
آمادگی نظری برای تدوین استراتژی رفرمیستی و هویت جدید جنبش زنان همزمان با تغییرات در رهبری حاکمیت، فرصت استثایی است تا جنبش زنان ۴ دهه طرح مستقل شدن خود را عملی سازد و این به معنای جدایی از استراتژی های افراطی و تدوین استراتژی و هویت رفرمیستی خود و بیان روشن آن به حاکمیت و جامعه جهت در هم شکستن ذهنیت نهادینه شدن جنبش زنان بعنوان ابزاری در خدمت استراتژی افراطی، است.
آیا نسل کنونی جنبش زنان در شرایط کنونی توانایی جلوگیری استفاده ابزاری از زنان را دارند و یا باید منتظر نسل های آینده شد؟
___________
1. ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﻦ اﺣﻤﺪی ﺧﺮاﺳﺎنی وﺑﺴﺎﯾﺖ "انکار"
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
