فرهنگ سیاسی قهرمان سازی و شهید پروری:
مانع سازمانیابی جنبش زنان در ایران

ارزشیابی فعالیت های سیاسی در ایران و حتا وجود فعالیت ها به میزان شهامت و از خود گذشتگی فردی بستگی دارد. هر چقدر زمان زندان و شکنجه و فداکاری بیشتر بوده، ارزش سیاسی فعالیت ها افزون می یابد و کمتر به تئوری ها و استراتژی ها توجه می شود.

به عبارت ساده، اینکه جنبش زنان تمام توانش را صرف همکاری با احزاب سیاسی جهت تغییر قدرت سیاسی کند و تشکیل فرهنگ و نهادهای مدنی بر اساس مطالبات ویژه زنان را بخش اصلی استراتژی و توان خود قرار ندهد و انجام آنها را به بعد از استقرار حکومت مردمی محول سازد، حاصل آن استفاده ابزاری از جنبش زنان برای تغییر قدرت سیاسی و جایگزینی آن با حکومتی غیر دموکراتیک دیگری خواهد بود.

استراتژی جنبش زنان بر پایه تئوری های فمینیستی و تجربیات مبارزات زنان، با هدف اصلی پیگیری مطالبات ویژه زنان و بر اساس آن ایجاد فرهنگ و نهادهای مدنی، جدا از ماهیت قدرت های سیاسی است. این استراتژی در حاکمیت های دیکتاتوری، اصلاح طلب و انقلابی در محتوی خود تغییری نمی کند.

هدف تغییر قدرت سیاسی- تسخیر حاکمیت بعنوان هدف اصلی استراتژی جنبش زنان بوسیله نظریه پردازان آن بارها نقد شده است :

مطالبات و خواسته ها ویژه زنان که توافقی نسبی در جنبش زنان درباره محتوی و روش های رسیدن به آنها وجود دارد، بخش اصلی استراتژی جنبش زنان را شامل می شود. استراتژی مطالبه محوری جنبش زنان با هدف تامین این خواسته های اصلی بطور طبیعی شیوه های رفرمیستی رسیدن به این اهداف را تعیین می کنند.

اما ایجاد نهادهای مدنی زنان نیاز به زمان طولانی و طرح بسیاری از خواسته های کوچک و جزیی دارند و پایه ای برای مطالبات بزرگ زنان فراهم می سازنند. واقعیت است که پایه گذاری برای هر مطالبه اصلی - کلان زنان نیاز به عملی شدن دهها مطالبه جزیی – روزمزه شامل خواسته های اقتصادی،فرهنگی اجتماعی و سیاسی دارد و با حرکت در اجرایی شدن درباره این مطالبات جزیی و مسئولیت پذیری - مشارکت و سازمایابی زنان در عملی شدن آنها است که جنبش زنان درفرهنگ عمومی جامعه و حاکمیت پایه های مادی و فرهنگی نیاز به تغییرات کلان - عمومی را در یک روند طولانی بوجود خواهد آوزد. مجموعه این روندها تنها در یک رابطه غیر خصمانه "چانه زنی" با حاکمیت ها شرایط رشد و قوام پیدا می کنند و با استراتژی های هدف تغییر قدرت سیاسی ناسازگار هستند.