هآرتس، ۲۵ فوریه ۲۰۲۴
بار دیگر ثابت شد که هیچ جانشین واقعی، هیچ جایگزین واقعی و هیچ اپوزیسیون واقعی برای بنیامین نتانیاهو وجود ندارد.
رفتار احزاب میانه رو در طول جنگ، از جمله نتیجه دو رأی گیریِ مهم در کنست [مجلس اسرائیل] در هفته گذشته، آشکارا نشان داد که در مورد امور اساسی که سرنوشت اسرائیل را تعیین می کند (نظیرِ اشغال سرزمین ها، جنگ، و به صورتی ناباورانه، دموکراسی) میان راست گرایان، میانه روها و چپ صهیونیستی، تفاوت عمده ای وجود ندارد. در مورد این امور، ما دولتی هستیم یک صدا، با عقیده و دیدگاه واحد: همه با هم، پیروز خواهیم شد.
این نکته ها، به ویژه در پرتوِ مبارزات سیاسی ناهنجاری که هم اکنون بین اردوگاه ها در جریان است حیرت آور به نظر می رسد. همه از تفرقه، دودستگی و اختلاف صحبت می کنند، در حالی که در واقع هیچ اختلاف نظر واقعی بین آن ها وجود ندارد.
شاید امکان داشت که تصور کرد اگر بنی گانتس، گادی آیزنکوت یا یَعیر لاپید در رأس حکومت بودند، اسرائیل در طول جنگ، کشوری متفاوت می بود. به هیچ وجه! مسلماً، رفتار شخصی آن ها درست تر و فروتنانه تر می بود، اما نتیجه به طور چشمگیری یک سان بود. به دلیلی که توضیح داده می شود.
در یک رأی گیری در مجلس اسرائیل، که حتماً از انتخابات بلاروس اعاده حیثیت خواهد کرد – ۹۹ نماینده ی کنست (دربرابر ۹ رأی مخالف) از مصوبه حکومت در مخالفت با به رسمیت شناختن «یک جانبه» دولت فلسطین پشتیبانی کرد. خشم ها شعله‌ور شد و دست‌ها در حمایت قاطع از سیاست دفع گرایی اسرائیلی Israeli Rejectionis به نشانه ی تأیید بالا رفت.
دولتی که سیاست اشغال و مستعمره سازیِ آن، مادر یک جانبه گرایی است، تمام جهان را به استهزا گرفته و یک صدا علیه تصمیمِ یک جانبه ای که آشکارا نیمی از قانونگذارانش اتخاذ کرده اند، متحد می شود. و خجالت هم نمی کشد، هرچند تعجب آور هم نیست.
رأی تقریباً بااجماع مجلس برای برکناری اوفر کاسیف (نماینده کنست) مثل تصمیم فوق قابل پیش بینی بود. این نکته نه به فلسطینی ها ارتباطی دارد و نه سرزمین ها ، بلکه عمدتاً به دموکراسی ربط دارد، امری که بیش از هرچیزی، در یک سال گذشته کشورا را برهم زد.
اسرائیل بین حافظان دموکراسی و ویرانگران آن تقسیم شده است و در نخستین آزمون دموکراسی، تقریباً به طور کامل، در پشت اقدامی ضد دمکراتیک متحد شد که بی نهایت خطرناک است. بیشتر کسانی که علیه کودتای حکومتی مبارزه کرده بودند، تقریباً همه کسانی که برای دموکراسی فریاد می زدند، یا به برکناری یک قانونگذار به دلیل دیدگاه و جهان بینی‌اش رأی مثبت دادند یا بزدلانه در رأی گیری شرکت نکردند.
کودتا پیش از این پیروز شده است و این بار نه فقط با رأی راست گرایان، بلکه همچنین با رأی حزب "یش آتید"، حزب "وحدت ملی" و حتی "حزب کارگر". فرارِ ناگوار بنی گانتس، گادی آیزنکوت، یعیر لاپید، مِراو میکائلی و هم قطاران شان ، نشانه ی شرمساریِ مُدعیانِ مبارزه برای دموکراسی بود.
آن ها می بایست با صدای رسا و قوی رأی منفی می دادند. وانگهی، آن ها به خوبی می دانند که اگر این اقدام با موفقیت روبرو می شد - با اختلافِ چهار رأی شکست خورد – راه را برای برکناری همه نمایندگان عرب مجلس هموار می کرد. و با این حال آن ها فرار کردند. ننگ و رسوایی دیگر ی که بخشودنی نیست.
سرانجام، موضع گیری و رویه ی آنان در جریانِ جنگ هاست: جناح چپ و "میانه روها" در آغاز، از همه جنگ های اسرائیل، چه جنگ درست و چه جنگ های جنایتکارانه، پشتیبانی می کردند. اما در گذشته خیلی زود به خود آمدند و با هر کدام از جنگ های پیشین مخالفت کردند.
دهشتناک ترین و بیهوده ترین جنگ اسرائیل، حتی پس از گذشت بیش از چهار ماه و نزدیک به سی هزار کشته ی فلسطینی، به غیر از نمایندگانِ عربِ مجلس، با کوچک ترین صدای مخالف در کنست روبرو نشد.
بخشی از کسانی که عضو جناح راست نیستند، از درون حکومت از جنگ حمایت می‌کنند و گروه دیگری از بیرونِ حکومت، از جنگ پشتیبانی می کنند و همه هم آوا، همان آهنگی را می‌خوانند که رهبر ارکسترش راست افراطی است. همه‌ی جهان خواهانِ پایان دادن به این جنگ هستند ولی در مجلس اسرائیل حتی یک نماینده ی صهیونیست وجود ندارد که چنین خواستی داشته باشد. گفتید دموکراسی؟ اپوزیسیون؟ بدیل و جایگزین؟ نه، دراینجا پیدا نخواهید کرد، نه الان!
صِرفاً نفرت از نتانیاهو به یادِ مان می آورد که هنوز یک ائتلاف و یک اپوزیسیون وجود دارد، اما این تنفر عمدتاً شخصی است. او دروغگو است، هِدونیست [پیرو مکتبِ لذت گرایی] است، فاسد است و فقط به خودش فکر می کند. او گروگان ها را رها کرده، روح و روانش را به راست گرایان کاهانیست فروخته و به آنان حقانیت بخشیده و شاید خود نیز همیشه از آنان بوده است. کُلِ این وضعیت بسیار حقیقی و آزاردهنده است. اما بدیلی وجود ندارد.
روشن است که وجود ندارد. همه با هم، هر لحظه، پیروز خواهیم شد.
https://www.haaretz.com/
