بر کاکُلِ اُمید

شب را
تا
نگاهِ سپیدِ سپیده دمان
و
آئینه را
شاهدی
بر کاکُلِ اُمید
در تو
یک جهان همه اشک
در من
اما
خروشِ یک باور
قلبِ آفتاب
در پنجه ی ابر
سینه ی من
اما
شعله ی فریاد
خاموش بودی تو از درد
و
من
غرقِ سوگندِ خویش
خیالِ کوچه
گم
در آذینِ شب
و
یأسی
در رودِ اشک
خیابانِ شهر
اما
چراغان
از قدمهایِ من
و
شعرم
آوازی
تا
بیکرانه های صبر
باور کن
باور کن
من
کشته ام در خویش
زمزمه هایِ پوچِ
هیچ بودن را

24/02/2024

رسول کمال

این شعر را با صدای شاعر بشنوید