چشم به راه

چشم به راھم در باد،
که زوزه کشان، پای می کشد در دشت.
در مسیر شن و خاک ام
و این باد وحشی‌ که با ذرات شن ها
هر روز
گلوله بارانم می کند.

چشم به راهم در باد
و با ترک خورده لب های عطشان
در آرزوی باران،
خشکیده زمزمه ای بر آن
که ترانه ای بود در امتداد سحر
و در انتظار آفتاب
تا در پسِ باران
غوغای رنگین کمان به پا کند.

ابرها گذشتند، بی اعتنا
و دریغ از قطره ای باران.
در دوردست افق
پاره شد زرده ی آفتاب
و پهن شد در افق خاکستری،
پیش از آن که نور بپاشد در دشت،
نوری که آبستن سحر بود،
نوری که می خواست در رقص باران
رنگین کمان به پا کند.

با چشم ھای خواب آلوده
و دهانی کف آلود
رویای صبح را
نشخوار می کنم
شانه به شانه می شوم
و چشم ھا را بر ھم می فِشُرم،
تا تیغِ آفتابی دیگر
مگر از خوابِ عمیق ام برھاند.

شهریار حاتمی
استکهلم ۵ اسفند ۱۴۰۲