برای رؤیا حشمتی که به جرمِ آزادگی ۷۴ ضربۀ تازیانۀ مذهب را تاب آورد وُ با شجاعت گفت وُ نوشت:قرآنت رو بذار زیرِ بغلت و بزن...
من زنم عشق وُ شعور وُ افتخار
من رفیقِ لاله هایم در بهار
سرفراز آزاده ای فرزانه ام
بی شکیب وُ آذرنگِ انتظار
با نسیمِ هر سخن کز گُل رسَد
همدم وُ همراه وُ هم پیمان وُ یار
رازِ پروازم من آوازِ زمان
آسمان از شوکتم یابد قرار
زندگی را من شمیمِ آشِنا
آشیانم روشنی بخشِ دیار
چشمۀ اندیشه جوشد از دلم
رنگِ عشقم بر رُخِ این روزگار
مُهر وُ مَه رقصان وُ خندان از زنان
شادیِ این زندگی شد آشِکار
من زنم زیبا وُ رخشان وُ سِتُرگ
همچو کوهی سربلند وُ با وقار
دینِ من آیین من آزادگی ست
دینِ تو شلاق وُ دشنه مرگ وُ دار
از نگاهم می دَمَد نورِ امید
شادی وُ آزادی وُ مهرِ نگار
تازیانه میزنی بر پیکرم!
من زنم آزاده ای چون کردگار
رونقِ باغ وُ نشاطِ هستی ام
من زلال وُ جاری ام چون جویبار
از سرانگشتانِ من جوشیده اند
رود وُ دریا وُ زمین وُ آبشار
پرتوِ گُلبانگِ عشقی مشتعل
آتشی گُلواژه هایش بیقرار
من خروشم بانگ وُ عصیان وُ قیام
این سخن باشد ز رَزمم یادگار
سرکشم توفانی ام آزاده ام
من لهیبِ بی مهابا ذاتِ نار
قدرت پوشالی ات را باد بُرد
مُرده در مُردابی وُ بی اقتدار
هر نَفَس کز سینه ات بیرون خَزَد
گند وُ گندابی پلیدی خوار و زار
بر تنِ من میزنی شلاقِ دین!
زخمهایم خندد از این نیشِ مار
می نویسد می سُراید زخمِ تن
با ترنّم های تن پروانه وار
نیستم تنها دگر جانِ وطن
همچو باران دانه هایش بیشمار
هر گُلِ زخمی شود چون گلشنی
دین وُ ایمانت همه گَرد وُ غبار
آیه هایت فتنه وُ یأس وُ فریب
مذهب وُ آیینِ تو بی اعتبار
سه شنبه 19 دیماه 1402///9 ژانویه 2024
