گیتار در خیابان و مرگ

حافظه ی تاریخ
در چنگالِ بی زمانِ عقربه ها
و
رگ های اندوه
در شیارِ سوگواریِ جان
این چنین
نشسته به انتظار
حجله ی مرگ را
در سرایِ کتیبه های رنج وُ شلاق
سخن از هولناکی فاجعه نیست
حتی
نه از ژرفایِ درد
سخن
از ترسِ گیتارِ در خیابان است
نهایت تباهی
نعره می زند
آنگاه
که از حفره های گور
موریانه ها
رقصی چنین
بر درگاهِ عشق
و
اهلِ قبور
بر منزلتِ آدمی
نشسته به سلطنت
و
در پگاهِ بغض وُ اضطراب
گیسو بُرانِ آفتاب را
پوزخندی
به قطره های ماسیده ی اشک
آه
ای خستگانِ خفته در سکوت
پُر کنید
سبدهای صبر را
از خنجر کین
وقتی
گلویِ عشق
چنین فواره می زند
از خونِ سُرخِ
مهرجویی ها

15/10/2023
رسول کمال

این شعر را با صدای شاعر بشنوید