مرا مرنجان.
بگذار تا این ابر پیر از باغچه ات نَرَمد،
بگذار تا هست فرصتی
بر بیشه ی به تشنگی رسیده ات ببارد و
چشمه ی خشکیده را
به بارانی طراوتی بخشد و
دوباره آب افشان کند!
بگذار تا مزارع مستی را از نو
به شکوه مندی علف زاران ِ دشتهای دیروز
به سر سبزی بر کشد،
که امروز در این کویر جز خیالی از آنها باقی نیست.
مرا، این ابر ِ پیرِ پر از باران را
از آسمان هرجا که هستی مران
که زیر آسمانهای آبی جهان
بسا دشت ها که کویر اند
بسا رودها که خشک
و بسا مزارع که در تشنه کامی سوخته!
بگذار قطرات ِ بارنده ی این ابر
لبهایی باشند که تن ِ بیشه ی در حال ِ تباهی ات را
می بوسند.
این ابر را از آسمانِ بیشه ات مران.
---------------------------------------------------
یکشنبه ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۳
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
