برای مجیدرضا رهنورد
گریه مکن گریه مکن همدمِ جان
زانکه عزیزِ دلِ ما گفته عیان
گریه دگر کارِ من وُ ما نَبُوَد
بر من وُ بر رنجِ تنِ سردِ زمان
خونِ جگر زخمِ گلویم مَنِگَر
من تپشِ شعلۀ جانانه نشان
یاسِ سَحَر می دَمَد از گُلبُنِ تن
خوش بِنِگَر چشمۀ آیینۀ جان
شادیِ ما مرگِ ستمکاره بُوَد
دق کُنَد از رقص وُ سرودِ آسمان
جوهرِ آه می چکد از قلَمَم
از قلمِ شکسته چون برگِ خزان
در قفسِ سینه دلم مستِ سخن
خنده کُند قهقهه زن رقص کُنان
موجِ مِیِ مِهرِ تو در هستیِ من
ولوله انگیخته خوش تاب وُ توان
زندگی امواجِ نشاطست وُ طرب
خیره شود دیدۀ دریایِ دمان
جان وُ سرم هر دو فدای قَدَمَت
شاد بزی ای وطنم ای تو جهان
خاکِ تو می بوسم وُ بر چشم نهَم
رقص کنان بیا بیا تو شادمان
دست برافشان وُ بیا با دف وُ نی
هلهله کُن بر سرِ گورِ عاشقان
او که نداشت گوشه ای پناهکی
جز تو رفیقِ آشنا وُ آشیان
عشقِ تو در نهانِ من نهالِ مهر
ژرف تر از ریشۀ عشقِ جاودان
جامۀ خورشید به تن شعله شدی
آتشِ بالنده شدی به ناگهان
بال وُ پَرت آتشِ خشم وُ کین ببین
تَش بزَنی بر بُنِ دین به هر مکان...
کثرتِ نکبتی تو ای دیوِ پلید
پستیِ تو پست ترین وُ بی نشان
رای زنی به رهزنان به هر زمان
راهبَری وُ رهبُری تو بی گمان
خسته ام از ملغمۀ دینِ شما
هر طرفی مرگ وُ عزا وُ نوحه خوان
رنگ وُ ریا؛ فوت وُ فنِ جِن وُ شَمَن
سِحر کند سبزِ چَمَن روحِ چمان
چو بگذری آب بمیرد به سَمَن
سبزه ز سوزِ تشنگی زَنَد فغان
دینِ تو آورده چه در طولِ زمان؟
گور وُ کفن؛ دار وُ رَسَن به ارمغان
حیله ترا حِلیِۀ دین حائِظِ ذهن
حُجّتِ تو جهلِ مُرکب آب وُ نان...
با دلِ دانا سخنی تا مَگَرَم
چاره کند چارۀ این دردِ گران
رسمِ ستم داند وُ بس غولِ خبیث
او که مرا کُشت به زندان وُ اذان
ای وطنم او که مرا کُشت کجا
وارَهد وُ خوش بِچرَد امن وُ امان!
خیره سر وُ چموش وُ چِندش آورند
به تن قبایِ خون چکانِ قاضیان
امان مده خانه خرابتر کُنَد
چاره کنون باید ازین کیشِ شبان...
سه شنبه 6 تیرماه 1402///27 ژوئن 2023
