لبخند بی واسطه

چی می شد؟
تو می امدی، انتظار بپایان می رسید
و راه های نرفته را باهم می رفتیم
چی می شد، لبخند تو بی واسطه بود
و بوسه های مان را در لحظه حس می کردیم
زمانها سپری می شوند، و تو در جای خودت نیستی
عشق در تنهایی کسالت غریب خود دهن دره می کشد
و رزهای پشت پنجره در انتظار تو پیر می شوند!
کاش، زمان در اختیار من و تو بود
از نو بازگشت به گذشته می کردیم
و نفس هامان در کم سالی مجال دوستی داشتند
و زندگی برایت گرما داشت
و خورشید زندگی مان نور می پاشید
و تو عاشقانه ترین حرفت را بر زبان می آوردی
که سالها از تو دریغ شده است
و من اسب زندگی را زین می کردم
تا تو را دور دنیا طواف دهم
گاه همه چیز زود دیر می شود
و عشق در غربت خودش غریب می ماند!
امیر کراب سیزدهم جون دو هزار و هیجده