با قلبم

یک وطن سوگوارم
کاش
جهان را دریایی بود
تا
بشویم اشک باریِ چشمانم
و
با بُغضِ خاموشم
از بی تابیِ رنجِ حلقه هایِ زنجیرِ بر دوش
با قلبِ خویش
از شراره هایِ خشم
و
نفرتی تا فراسوهایِ فردا
و
حجمِ بی دریغِ موریانه ها
در هر کجایِ این جهان
بر نام وُ نشانِ شما
سخن گویم
تاریخ یاورم
و
شورابه هایِ اشک
در حجله ی سیاهِ عزا
و
گُنبدهایِ طلا
با
نعره ی وقاحت وُ تباهی تان
یگانه شاهد وُ آخرین باورم
با هیچکس
جز قلبِ خویش
سخن نخواهم گفتن
و
مرگتان
هرچه هایِ لبخند
تا
زایشِ ذره ذره هایِ نور
بر قامتِ سپیدِ زندگی

12/04/2023
رسول کمال
این شعر را با صدای شاعر گوش کنید