جمع کوچکی از هنرمندان و فعالان مدنی در ایران که نام "جعفر پناهی" و "نسرین ستوده" نیز در میانشان است در بیانیه‌ای از "کلیه‌ی فعالان حقوق بشر" خواسته‌اند "با استفاده از موقعیت و جایگاه حقوق بشری و قانونی خود، اعتراض شدید به انفعال دولت جمهوری اسلامی را اعلام کنند و چنانچه اقدامی عاجل و موثر از سوی دولت صورت نپذیرد موضوع را به صورت امری مجرمانه و جنایت‌کارانه در دستور کار نهادهای قضایی بین‌المللی قرار دهند."
سیدعلی خامنه‌ای رهبر مافیای ملایان که با تظاهر به مخالفت با حملات شیمیائی به مدارس دخترانه یک آتش‌بس موقتی و مشروط اعلام کرده بود حالا با ادامه مخالفت نسل جوان با حجاب اجباری به اشکال مختلف، پایان آتش‌بس را اعلام کرده است.
نویسندگان بیانیه نیز بی اما و اگر، ارتکاب این اعمال را اجرای "دستور کار باندهای پنهان در تاریک‌خانه‌های قدرت مافیایی" می‌دانند و انگیزه اقداماتی چنین جنایت‌کارانه را این‌گونه توضیح داده‌اند:
"گویی این عمل نوعی تهدید و انتقام‌گیری از دختران جوان و نوجوانی است که در جنبش دوران‌ساز "زن، زندگی، آزادی" وجهه‌ی همت خود را پایان دادن به حجاب اجباری و مطالبه‌ی حقوق زنان قرار داده‌اند."
امضاکنندگان این بیانیه‌ی کوتاه به‌روشنی و به‌درستی تاکید می‌کنند که این چنین اعمالی بدون همراهی و همگامی تمامی ارکان حکومت اسلامی انجام شدنی نیست:
"شواهد نشان می‌دهد تقسیم کار نانوشته‌ای بین "مرکز غیبی" این جنایات گسترده و آمران و عاملان آن وجود دارد و حکومت بی‌توجه و منفعل، دست "دهشت افکنان"را برای تداوم عملیات باز گذاشته‌است."
در پاسخ به درخواستی که این دردآشنایان شجاع در ایران، از "کلیه‌ی فعالان حقوق بشر" کرده‌اند، من به سهم خود دستشان را از راه دور می‌فشارم و در هر حرکت افشاگرانه برای محکوم کردن حکومت وحشت، همراه و همگام آنان خواهم بود. کمترینش می‌تواند درخواست جلسه‌ای عمومی در کمیسیون حقوق بشر پارلمان اروپا در بروکسل باشد همراه با ارائه اسناد تصویری؛ مشابه همان کاری که چهارده سال پیش به همت فعالین ایرانی حقوق بشر در بروکسل در مورد افشاگری تجاوز در زندان‌های جمهوری اسلامی انجام شد و من و آذر آل‌کنعان (یکی از قربانیان تجاوز) در آن جلسه شرکت داشته و شواهدی ارائه دادیم.
مدارک تصویری و شواهد عینی حاشاناپذیز در مورد جنایت حملات شیمیائی به مدارس دخترانه در ایران نیز به‌اندازه کافی برای ارائه به چنین نشستی وجود دارد.
